Levendig en oprecht

Zo af en toe kom je een boek tegen dat je niet meer vergeet. Ginny Moon heeft gelijk is een van die boeken.

Ginny Moon houdt van regels. Een van de belangrijkste regels is dat je haar maar één vraag mag stellen. Wanneer je haar meerdere vragen tegelijk stelt, raakt ze in de war en zegt ze helemaal niks. Daarnaast is het getal negen erg belangrijk voor haar. Dat was de leeftijd die ze had toen de politie haar weghaalde bij haar moeder Gloria, omdat zij niet goed voor Ginny zorgde. Sindsdien zit Ginny in pleeggezinnen. Inmiddels is ze toe aan haar derde pleeggezin en lijkt het erop dat ze eindelijk een plekje heeft gevonden waar ze thuis is. Toch blijft ze contact zoeken met Gloria, ook al wijst iedereen in haar omgeving haar erop dat Gloria gevaarlijk is, en verzint ze een plan om zich door haar te laten ontvoeren. Toen de politie haar kwam ophalen, is haar babypop namelijk achtergebleven. En het is van groot belang dat Ginny haar zo snel mogelijk vindt, wan Gloria kan niet goed voor haar zorgen. Alleen lijkt niemand te begrijpen hoe belangrijk dat is.

Wanneer Ginny’s adoptieouders een kindje krijgen, komt er een nieuwe belangrijke regel: Ginny mag haar absoluut niet aanraken. Dit levert frustraties op bij Ginny. Vooral wanneer zij er van overtuigd raakt dat haar ouders niet goed voor haar zusje zorgen. En zij kan het weten. Zij heeft immers een jaar lang voor haar babypop gezorgd. Wederom lijkt niemand in te zien hoe oprecht haar motieven zijn.

Benjamin Ludwig woont samen met zijn gezin in New Hampshire. Toen hij en zijn vrouw net getrouwd waren werden ze pleegouders en adopteerden ze een autistische tiener. Ludwig heeft voor deze debuutroman gebruik gemaakt van zijn eigen ervaringen en liet zich inspireren door gesprekken met andere ouders tijdens de basketbaltrainingen van Special Olympics.

Al vanaf de eerste pagina is duidelijk dat de inmiddels veertienjarige Ginny een geheel eigen kijk op de wereld heeft. In het begin neemt Ludwig de lezer nog mee in de wereld van Ginny, maar al gauw zit je zo diep in het verhaal dat Ludwig niet meer nodig is. Vanaf dat moment is het Ginny zelf die de lezer deelgenoot maakt van haar gedachtegang. Dit gebeurt op een zeer overtuigende manier. Als lezer weet je net iets meer dan Ginny en weet je ook dat het beter is wanneer ze geen contact meer zoekt met Gloria, maar Ginny weet je te overtuigen van haar motieven. Als lezer kom je hierdoor in een tweestrijd terecht. Je gunt Ginny de hele wereld, maar je weet ook dat haar acties ervoor kunnen zorgen dat ze haar nieuwe thuis kan verliezen.

Het is moeilijk om de gedachtegang van een autistisch meisje te beschrijven, wanneer je eigen manier van denken daar zo ver vanaf staat. Toch is het Ludwig gelukt om Ginny levendig en oprecht neer te zetten, op een manier die recht doet aan iedereen die zich wellicht zal herkennen in Ginny.

Ginny Moon heeft gelijk is een warme en zeer toegankelijke debuutroman over het vinden van een plek waar je thuishoort, waarin alle emoties voorbij komen. Je lacht met Ginny, je huilt met haar en uiteindelijk koester je warme gevoelens voor haar. Ginny Moon kruipt in je hart en dat maakt het extra moeilijk om deze roman uit te lezen, omdat je het afscheid zo lang mogelijk wilt uitstellen.