Denk maar niet dat dit een liefdesliedje is

De fans van Lisette Jonkman (1988) hebben lang moeten wachten op een nieuwe roman, maar Helemaal het einde is er dan eindelijk. Het verschijnen van de roman was oorspronkelijk iets eerder gepland en het boek droeg toen nog de titel Denk maar niet dat dit een liefdesliedje is. Een titel die later in het verhaal nog op gepaste manier terugkomt.

Roxanne (Roxy) Renkema laat op achttienjarige leeftijd het leven dat ze kent achter zich om zangeres te worden in een rockband. Contact met het thuisfront heeft ze al lang niet meer. Haar moeder doet nog wel pogingen door elke maand een mail te sturen, maar die blijven ongelezen. Inmiddels zijn er tien jaar verstreken en doet haar band Surrender to Expectations het erg goed. Roxy geniet volop van het leven als rockster, inclusief de bijbehorende seks en drugs. Wanneer haar beste vriendin overlijdt valt dit Roxy zwaar. Ze weet niet hoe ze het verdriet een plekje moet geven en stort in. Haar manager stuurt haar vervolgens terug naar haar ouders op het platteland. Eenmaal terug in haar geboortedorp blijkt het erg moeilijk om het geheim waar ze al tien jaar mee leeft nog langer te bewaren.

Roxy is allesbehalve sympathiek. Ze is egoïstisch, oppervlakkig en lijdt enigszins aan grootheidswaanzin. Niet iemand die je graag als vriendin wilt. Het is niet makkelijk om een lezer ruim 450 pagina’s te laten meeleven met iemand die niet erg sympathiek overkomt, maar het is Jonkman gelukt. Door middel van de dagboekfragmenten van Arno, een van Roxy’s jeugdvrienden, weet Jonkman je ervan te overtuigen dat er ergens in Roxy een goed persoon zit. En zo heel af en toe lijkt het erop dat Roxanne deze versie van zichzelf weer terug weet te vinden, maar de drang naar drugs blijft het winnen en Roxy weet hoe ze anderen op afstand moet houden.

Helemaal het einde behandelt een aantal heftige onderwerpen zoals de dood en een drugsverslaving. Vooral dat laatste onderwerp staat centraal. Wat haar omgeving ook doet, Roxy blijft terugvallen in haar drugsgebruik. Als buitenstaander vraag je je af waarom het voor Roxy zo moeilijk is om er gewoon vanaf te blijven. Jonkman geeft je een helder geformuleerd antwoord in de vorm van haar nieuwste roman en biedt daarmee inzicht in de gedachtegang en de strijd van een verslaafde.

Met een hoofdpersoon die zangeres is van een beroemde rockband, is het niet heel verwonderlijk dat er in de roman ook aandacht is voor muziek. Met enige afwisseling worden er songteksten van Roxy’s band geciteerd en blijkt dat Jonkman veel meer kan dan romans schrijven. De teksten sluiten vaak aan op het de gebeurtenissen in Helemaal het einde en dat maakt het stiekem best jammer dat er achterin het boek geen cd’tje is opgenomen met de nummers.

Jonkman debuteerde in 2012 met Glazuur en werd meteen beschouwd als veelbelovend. Met haar nieuwste roman laat ze zien dat ze inderdaad een hoop in haar mars heeft en bovendien een enorme groei heeft doorgemaakt sinds haar debuut. De dialogen zijn krachtiger en het verhaal zit ongelofelijk goed in elkaar. Bovendien lijkt Jonkman alleen maar grappiger te worden en dat komt het verhaal zeker ten goede. In haar dankwoord belooft Jonkman dat een volgende roman niet zo lang op zich zal laten wachten en voor wie Helemaal het einde net heeft uitgelezen is dat alleen maar goed nieuws.