Prettige roman, maar niet memorabel

‘Hoe ver ik ook ben weggerend, hoe vaak ik mezelf ook opnieuw heb uitgevonden, mijn kinderjaren hebben de weg terug gevonden en zich om mijn keel gesnoerd.’

Tally James heeft haar familie en jeugd al een aantal jaar achter zich gelaten. Ver weg van de plek waar ze opgroeide heeft ze een nieuw bestaan proberen op te bouwen.  Ze verkeert in de veronderstelling dat haar gezinsleden precies hetzelfde hebben gedaan. Wanneer ze op televisie ziet dat haar broer verdacht wordt van moord beseft ze dat dit waarschijnlijk niet het geval is geweest. Haar verantwoordelijkheidsgevoel is er nog steeds, dus ziet ze geen andere mogelijkheid dan terug te keren naar Mississippi. Ze probeert te kijken hoe ze haar broer kan helpen, terwijl ze het verleden onder ogen moet komen.

Susan Crandall ontving al meerdere onderscheidingen voor haar werk. Eerder verscheen haar roman Zolang ik jou heb al in het Nederlands. De jaren ’60 uit de vorige eeuw speelden hierin een belangrijke rol. Haar nieuwste roman Het sprookje van de eeuwige zomer vormt daarop geen uitzondering.

Het verleden komt dan ook uitgebreid aan bod, want al gauw neemt Crandall de lezer mee naar Tally’s jeugd. Dit blijkt het meest belangrijke aspect uit het verhaal te zijn. Er wordt er veel aandacht besteed aan verschillende tijdsperiodes uit Tally’s kinder- en puberjaren. Hierbij wordt goed rekening gehouden met de tijdsgeest waarin het verhaal zich afspeelt. De omstandigheden die kenmerkend zijn voor de periode en locatie komen regelmatig terug.  

Het wordt al snel duidelijk dat het gezin waarin Tally opgroeit, niet ideaal is. Haar moeder is meer afwezig dan aanwezig en verlaat hen uiteindelijk. Ook haar vader besteed weinig aandacht aan de kinderen, waardoor ze al vanaf jonge leeftijd op zichzelf aangewezen is. In een poging haar jongere broertjes en zusje te beschermen, houdt Tally samen met haar grootmoeder de schijn op. Voor de buitenwereld lijken ze een leuk en liefdevol gezinnetje, maar zelf weten ze wel beter.  

‘In al die jaren dat ik ben weggeweest, heb ik geen seconde gedacht dat dit moment ooit zou komen.’

Doordat er veel aandacht wordt besteed aan de jeugdjaren, zit er weinig tempo in het verhaal. Crandall neemt uitgebreid de tijd om de basis goed neer te zetten. Soms iets meer dan noodzakelijk. De hoofdstukken uit het verleden kabbelen wat voort, terwijl de stukken uit het heden hier en daar juist wel wat meer diepgang hadden mogen hebben. Want hoewel je als lezer misschien een verhaal verwacht rondom haar van moord verdachte broer, blijkt dit maar een klein fragment te zijn in het geheel.

Als je het geheel bekijkt, zie je dat er sprake is van veel gelaagdheid. De ontwikkeling van Tally wordt tot in de kleinste details beschreven. Haar jeugd heeft duidelijk impact gehad op haar leven en de flashbacks ondersteunen dit beeld. Het dysfunctionele gezin waarin ze is opgegroeid is haar beslist niet in de koude kleren gaan zitten. Bovendien heeft het ook zijn invloed op de verstandhouding tussen de gezinsleden onderling, en dat weet Crandall op een aantrekkelijke manier te beschrijven die de lezer zeker geboeid zal houden.

De schrijfstijl maakt gelukkig een hoop goed en zorgt ervoor dat het boek toch de moeite waard is. Zelfs de ietwat langdradige en saaie stukken zijn hierdoor nog prettig om te lezen. Ook de ontknoping mag er zeker zijn. Het zijn pakweg de laatste honderd pagina’s die het verhaal naar een hoger niveau tillen. Al met al weet Crandall een prima roman te schrijven die zeker zal vermaken, maar lang zal het de lezer waarschijnlijk niet bijblijven.