Beklemmend en indrukwekkend

Ik laat je niet achter neemt ons mee naar het Berlijn van augustus 1945. De oorlog is ten einde en de gewonde Stefano, een Italiaanse krijgsgevangene, is nu een vrij man maar nog altijd ver van huis. Tijdens zijn reis door het verwoeste Duitsland vindt hij het lichaam van een vrouw. Naast haar zit een vierjarig jongetje. Samen reizen ze verder en vinden ze onderdak in een schijnbaar verlaten huis. Maar dat is het niet, en het duurt niet lang voordat ze oog in oog staan met eigenaar Erich, een voormalig Duitse soldaat. De mannen vertrouwen elkaar niet, maar proberen er toch het beste van te maken.

Op een dag ziet Stefano bij Erichs buurvrouw een foto aan de muur hangen van een prachtige vrouw: Monique. Zij is tijdens de oorlog vermist geraakt. Wanneer Stefano niet veel later brieven vindt die door haar geschreven zijn, vermoedt hij dat er meer aan de hand is. Het lijkt alsof er een soort stilzwijgende overeenkomst bestaat, waarin niemand praat over Monique’s bestaan. Niemand benoemt het geheim dat zich schuilhoudt. Maar geheimen blijven niet voor altijd verborgen.

Gemma Liviero’s interesse voor de Tweede Wereldoorlog werd aangewakkerd door een studieproject waarvoor ze verschillende oorlogsveteranen (waaronder familieleden) interviewde. Hierin vond ze de moed om haar eigen verhalen over de oorlog te schrijven. Voor haar boeken heeft de Australische uitgebreid research gedaan en diverse concentratiekampen bezocht. Eerder verscheen van haar hand de roman Scherven van hoop. Ik laat je niet achter is haar meest recente roman en wederom keert ze terug naar de periode rond de Tweede Wereldoorlog.

Sommige verhalen hebben de tijd nodig om goed verteld te kunnen worden. Ik laat je niet achter is daar een uitstekend voorbeeld van. Liviero neemt uitgebreid de tijd om de setting goed neer te zetten. Ook de verschillende hoofdpersonen worden uitvoerig beschreven. Overal wordt aandacht aan besteed en dat zorgt ervoor dat alles goed is uitgewerkt. Als lezer mag je regelmatig met de gedachten van verschillende personages en de gang van zaken meekijken. De verhalen van Stefano, Erich, Rosalind en Monique komen hierdoor echt tot leven; ze worden mensen van vlees en bloed.

Liviero heeft uitgebreid research gedaan naar de tijdsperiode en dat merk je. Het gaat niet alleen om de feitelijke gebeurtenissen uit die periode, maar ook om de mensen die toen leefden. Niet alleen tijdens de oorlog, maar ook in de nasleep. Ze hebben allemaal hun verleden en moeten bedenken hoe ze de toekomst tegemoet gaan. Liviero weet de lezer te raken met het menselijke aspect van haar roman; we moeten allemaal leren leven met ons verleden.

De verschillende tijdlijnen die beschreven worden zorgen voor een extra gelaagdheid. Je begrijpt beter hoe de onderlinge verhoudingen in elkaar steken en begrijpt ook hoe dat zo gekomen is. De lange, bijna poëtische zinnen worden afgewisseld met korte, die laten weten waar het op staat. Langzaam maar zeker lijkt de sfeer steeds grimmiger te worden. Ook dan neemt Liviero nog de tijd om haar verhaal te vertellen. Niks wordt overhaast. Maar dat geeft ook niet. Het is een verhaal dat het verdient om te worden verteld.