Heerlijke roman met zwak einde
Susan Meissner (1961) is naast schrijfster ook journalist. Ze schrijft graag romans die zich zowel in het verleden als in het heden afspelen. Haar nieuwste roman Liefde komt uit de hemel is daar een goed voorbeeld van.
Taryn Michaels werkt in de textielindustrie en is goed in haar werk. Ze hoeft maar een lapje stof te zien en weet er meteen van alles over te vertellen. Het is voor haar dan ook geen probleem om delen van een soortgelijke of de echte stof te vinden. In alle jaren is het haar maar één keer niet gelukt om de stof van een sjaal te herleiden, maar daar denkt Taryn niet graag aan terug. Totdat ze in september 2011 per toeval een foto van zichzelf en een man tegenkomt in een tijdschrift, met in haar handen de desbetreffende sjaal. Het brengt haar terug naar 11 september 2001. Een dag die haar leven voorgoed heeft veranderd.
Vrijwel meteen na de kennismaking met Taryn neemt Meissner de lezer mee terug in de tijd. Het is 1911 als Clara Wood immigranten verpleegt op Ellis Island. Het werk leidt haar af van het verlies van de man die ze amper kende, maar waarmee ze een toekomst dacht te hebben. Wanneer ze een sjaal bewaart voor een van haar patiënten in quarantaine, komt ze erachter dat zijn vrouw niet de persoon is wie hij denkt dat ze is. Dat brengt Clara in een moeilijke positie. Moet ze hem de waarheid vertellen?
Al meteen is duidelijk dat de sjaal die Clara bewaart dezelfde sjaal is die honderd jaar later bij Taryn is beland. Daarmee is de sjaal ook de verbindende factor tussen het verhaal van Taryn en dat van Clara. De grote vraag is alleen hoe dat precies gebeurd is.
Het verhaal van Clara neemt het grootste gedeelte van Liefde komt uit de hemel in beslag. Taryn volgen we slechts enkele hoofdstukken. Hoewel dit ten koste kan gaan van de diepgang, valt dat mee. Ook hier weet Meissner emoties te beschrijven die diep doordringen bij de lezer en daarmee bewijst ze dat een verhaal niet per se lang moet zijn om diepgang te kennen. Wat betreft de verhaallijn van Clara is er meer ruimte voor diepgang en complexiteit en die ruimte weet Meissner uitstekend te gebruiken. Een onverwachte plottwist weet bovendien nog extra spanning met zich mee te brengen.
Meissner slaagt erin de meeste emoties van zowel Clara als Taryn haarfijn te beschrijven. Toch kent de roman ook nog valkuilen. De gevoelens die mensen hebben voor iemand die ze amper twee weken kennen zijn erg belangrijk in het verhaal, maar worden niet goed genoeg uitgediept. Hierdoor deelt de lezer de mening van omstanders als het gaat om het onbegrip waar onder andere Clara mee worstelt. Tegen het einde lijkt Meissner de losse eindjes iets te goed aan elkaar te willen knopen, waardoor sommige ontknopingen aanvoelen als een te makkelijke oplossing. Bovendien voelt het niet in alle gevallen logisch aan. Dit is een teleurstellend einde van een verder heerlijke roman. Daarmee past Liefde komt uit de hemel prima tussen de veel andere romans, maar stijgt dit boek er niet bovenuit.
Reageer op deze recensie