Begint sterk, maar zwakt langzaam af

Na een turbulent huwelijk komt Amy er alleen voor te staan samen met haar peuterdochter. Gelukkig komt ze na een paar jaar Hugh tegen die zowel haar als haar dochter accepteert. Langzaam maar zeker lijkt het leven haar weer toe te lachen. Totdat Hugh zo’n twintig jaar later besluit dat hij een break van zes maanden nodig heeft.

Terwijl iedereen om haar heen Amy erop wijst dat als Hugh een break krijgt, zij die dan ook heeft, doet Amy heel hard haar best om haar man op andere gedachten te brengen. Tevergeefs, want Hugh vertrekt alsnog en dit keer staat Amy er alleen voor met drie dochters.

Marian Keyes (1963) is een Ierse schrijfster. Ze debuteerde in de jaren 90 met de roman Watermeloenen. In de aflopen twintig jaar volgden er nog veel meer romans, waarvan Nu even niet haar meest recente (april 2018) is. Haar werk wordt vertaald in 32 landen en wereldwijd zijn er meer dan 33 miljoen exemplaren verkocht.  

Nu even niet is onder te verdelen in drie delen: voor, tijdens en na. Hoewel het vertrek van Hugh centraal staat weet Keyes ook ruimte voor andere onderwerpen te creëren. Want ook al is Hugh vetrokken, het leven gaat door. Dus Amy zal zichzelf bij elkaar moeten rapen. Dat lijkt in het begin nog een onmogelijke opgave, maar al gauw weet ze de zelfstandige vrouw in zichzelf te vinden. Op haar wek gaat ze er helemaal voor en ook privé straalt ze langzaam maar zeker weer kracht uit.

Met ruim 600 pagina’s is Nu even niet een flinke pil, maar Keyes weet de aandacht goed vast te houden door verschillende onderwerpen te behandelen. Want niet alleen haar relatie met Hugh heeft een deuk opgelopen. Ook de relatie met haar oudste dochter Neevee verloopt moeizamer. Want nu Hugh buiten beeld is probeert ze met alle macht ervoor te zorgen dat Amy weer een relatie aangaat met haar eerste man, Neevee’s vader. Maar dat is wel de laatste man op aarde waar Amy een relatie mee zou willen. Dit zorgt voor een flinke afstand tussen moeder en dochter. 

Tegen het einde van het verhaal wordt Keyes wat lang van stof. Er lijkt amper nog tempo in het verhaal te zitten en Amy’s overpeinzingen lijken eeuwig te duren. Ook worden Amy’s beweegredenen steeds minder duidelijk. De epiloog is een leuke afsluiter en laat zien hoe het uiteindelijk met de personages gaat, maar heeft verder geen toegevoegde waarde. Desondanks is het duidelijk dat er goed nagedacht is over het einde. In plaats van de lezers een happy end aan te bieden dat geforceerd aanvoelt, kiest Keyes voor een wat meer realistisch einde.