Chaotisch en teleurstellend

Christina Lauren is het pseudoniem van de vriendinnen Christina Hobbs en Lauren Billings. Sinds 2009 schrijven ze samen verhalen en dat leverde al meerdere bestsellers op. Op losse schroeven is hun meest recente roman. Het werd vertaald door Maya Denneman.

Melissa en Rusty Tripp zijn een fenomeen als het gaat om het verbouwen van huizen. De naam Tripp staat garant voor een verbluffend eindresultaat en hun populariteit is door de jaren heen aanzienlijk gegroeid. Ze hebben een gloednieuwe serie op de planning staan en werken aan een boek over hun leven en relatie. Voor de buitenwereld lijken ze het ideale koppel te zijn, maar niets is minder waar. Na 25 jaar huwelijk kan het stel elkaar niet meer uitstaan.
 
We bekijken de relatie tussen Melissa en Rusty door de ogen van Carey en James. Carey werkt al bijna tien jaar voor het stel en heeft veel ontwikkelingen van dichtbij meegemaakt. James is een bouwkundig genie en heeft zich pas recentelijk bij het team gevoegd als persoonlijke assistent. Hoewel de twee in het begin niet goed met elkaar overweg lijken te kunnen, groeien ze al snel naar elkaar toe. Misschien is de band hechter geworden door het geheim over hun bazen dat ze samen moeten bewaren, maar erg onvoorspelbaar is het in elk geval niet.

Dat voorspelbare zou niet erg zijn als het goed geschreven was, maar de twee lijken totaal geen chemie met elkaar te hebben. Door het korte tijdsframe waarin de gebeurtenissen plaatsvinden leer je ze niet goed kennen als koppel. Daarnaast blijven de personages zelf ook vrij oppervlakkig, waardoor het moeilijk is om echt een connectie te voelen met het prille stel.

Tegelijkertijd krijg je te maken met de relatieproblemen van Melissa (die liefkozend Melly wordt genoemd) en Rusty. Het is veel moddergooien naar elkaar achter de schermen, terwijl ze voor de buitenwereld mooi weer spelen. Hun gedrag voelt soms zo kinderlijk aan. Als assistentes mogen Carey en James de rommel vervolgens weer opruimen, waardoor er weinig ruimte is voor de ontwikkeling van hun eigen relatie.

Om het allemaal wat spannender te maken worden de hoofdstukken afgewisseld met transcripties van politieverhoren. De transcripties wekken de suggestie dat er iets groots staat te gebeuren. Waarom zou de politie er anders bij betrokken zijn? De cliffhangers die dit oplevert zijn net voldoende om door te willen lezen. De uitwerking blijkt uiteindelijk vrij chaotisch beschreven en wordt afgeraffeld.

Dat chaotische past dan wel weer bij de rest van de schrijfstijl. Er worden zoveel details beschreven dat het tempo erg laag ligt. Wanneer er ook maar een beetje vaart in lijkt te komen wordt dit er door nieuwe details en niet relevante gedachtegangen van de ik-persoon meteen weer uitgeslagen. Daarnaast wordt er veel te veel herhaald. Dat langzame tempo maakt het makkelijk om het boek even weg te leggen, maar het is veel moeilijker om het daarna weer op te pakken.

In het nawoord laten Hobbs en Billings weten erg hebben moeten lachen om het idee voor het boek. Het schrijven ervan heeft ook veel hilarische momenten opgeleverd, maar daar is tijdens het lezen niks van te merken. Het eindresultaat is namelijk verre van grappig. Het is vooral pijnlijk om te lezen en dan niet op een goede manier. Dat is jammer, want de twee hebben in het verleden bewezen veel beter te kunnen dan dit.