Pagetunner vol spanning en romantiek

De Amerikaanse Nora Roberts is bekend van haar meeslepende romans. Jaarlijks verschijnen er meerdere titels onder haar naam. Je zou kunnen denken dat dit ten koste gaat van de kwaliteit. Dat dit niet per se het geval is bewijst Roberts met haar roman Schikgodinnen.  

Het boek opent met een scène uit 1915. Een grote groep mensen bevindt zich op een schip, op weg naar Engeland. Onder hen zijn Henry W. Wyley, de eigenaar van een bijzonder beeldje en Felix Greenfield, de dief die er vandoor gaat met datzelfde beeldje. Niet lang nadat Felix het in handen heeft, wordt het schip aangevallen door de Duitsers en vergaat het. Felix weet de ramp te overleven en op die manier komt het beeldje in de familie Sullivan terecht. De Sullivans zijn er erg aan gehecht en als het uit hun bezit wordt gestolen zijn ze dan ook vastberaden het terug te krijgen.  

De broers Malachi, Gideon en hun zus Rebecca reizen voor hun zoektocht de hele wereld over en om hun kansen te vergroten verspreiden ze zich over de wereldbol. Alle mogelijkheden om het beeldje terug te krijgen worden met beide handen aangepakt en ze lijken nergens voor terug te deinzen.  

Gedurende het verhaal worden meerdere personages geïntroduceerd die allemaal hun eigenaardigheden hebben. De uitgebreide beschrijvingen zorgen ervoor dat de personages ook echt tot leven komen. Je gaat met ze meeleven. Gunt ze hun overwinningen en baalt net als zij als er een tegenslag te verwerken is.  

Tijdens de reis wordt de groep steeds een beetje uitgebreid en besluiten de leden meteen voor de hoofdprijs te gaan. Het beeldje is onderdeel van een driedelige set en een complete collectie is veel geld waard. Dit maakt de zoektocht er niet makkelijker op en zorgt voor meerdere gevaarlijke situaties.  

De hoeveelheid personages zorgt wel dat je je kop erbij moet houden, wil je alles kunnen volgen. Vooral als deze personages elkaar weten te vinden en Roberts de verhaallijnen moeiteloos met elkaar verweeft. Tegen het einde van het boek worden al deze verhaallijnen langzaam afgerond en net als je denkt dat het voorbij is, blijkt dat er nog een grote ontknoping volgt.  

Roberts schrijft pakkend en weet de lezer door middel van show, don’t tell veel informatie te verschaffen over de omgeving en situaties waar het verhaal zich op dat moment afspeelt. Op die manier sleept ze de lezer mee in de wereld die ze in Schikgodinnen heeft gecreëerd. Dit doet ze goed gedoseerd, waardoor het nooit langdradig wordt.  

Hoewel het overtuigend wordt gebracht, is het vergezocht dat alle drie de Sullivans diepgaande gevoelens ontwikkelen voor iemand die eerder in het verhaal hun tegenpool leek. Misschien zelfs wel een pion in het grotere geheel als het om de zoektocht naar de antieke beeldjes gaat. Eenmaal zou nog kunnen, maar bij drie keer verliest het aan geloofwaardigheid en neigt het naar een ietwat geforceerd happy end. Zoals een van de personages al zegt: ‘Het is besmettelijk’.  

Afgezien van dit kleine minpuntje levert Roberts met Schikgodinnen een pageturner af waarin spanning en romantiek elkaar afwisselen.