Rouw kent geen regels

Colleen Hoover (1979) laat zich met haar werk niet vangen in een hokje. Zo schreef ze eerder al New Adult en is ze ook geen onbekende in de wereld van feelgoodromans. In De waarheid (2020) zocht ze iets meer de spanning op. Met haar nieuwste roman Spijt van jou gaat Hoover voor een combinatie van verschillende genres, maar een ding is zeker: het belooft wederom een emotionele rit te worden. Het boek werd vertaald door Tamara Haagmans.

Vanaf het allereerste moment neemt Hoover de lezer mee in het leven van haar personages. In het eerste hoofdstuk is Morgan nog een tiener. Samen met haar zusje en vrienden heeft ze een fantastische zomer. De wereld ligt aan hun voeten en alles is mogelijk, maar dan komt Morgen erachter dat ze zwanger is en dat verandert alles.

Na het eerste hoofdstuk zijn we zeventien jaar verder. Morgan is inmiddels getrouwd met haar toenmalige vriend en hun dochter Clara is zelf een puber. De twee kunnen niet altijd even goed met elkaar overweg, maar gelukkig hebben ze hun man en vader. Hij zorgt ervoor dat alles soepel blijft verlopen. Totdat er een ongeluk gebeurt en weer verandert alles.

Hoover neemt uitgebreid de tijd om haar personages te introduceren en de setting goed neer te zetten. Daarvoor maakt ze gebruik van twee perspectieven die elkaar na elk hoofdstuk afwisselen. Via Clara introduceert ze het leven van een middelbare scholier en haar leeftijdgenoten. Het gevoel er bij te moeten horen, eerste verliefdheden, vriendschappen en dan hebben we de lessen en de keuze voor een universiteit zelf nog niet eens gehad. Denken we als tiener niet allemaal dat we het wel weten en vragen we ons allemaal niet af wanneer onze ouders ons eindelijk eens serieus nemen en als volwassenen gaan behandelen? Het cliché ‘als je ouder bent en zelf kinderen hebt zul je het pas echt begrijpen’ lijkt ook hier van toepassing te zijn.

Morgan is dat stadium al gepasseerd en weet inmiddels dat je er andere zorgen en gevoelens voor terugkrijgt. Via flashbacks krijgen we te zien hoe ze zelf was toen ze Clara’s leeftijd had en dan blijkt maar weer dat de appel niet ver van de boom valt. Tegelijkertijd besteed Hoover ook veel aandacht aan hun tegenstellingen. Als lezer merk je namelijk dat de twee langzaam maar zeker uit elkaar beginnen te groeien. Het begin was er al, maar het ongeluk lijkt de afstand tussen moeder en dochter alleen maar vergroot te hebben. Ze dragen allebei een groot geheim met zich mee over de dag van het ongeluk en zoeken een eigen weg om hier mee om te gaan. Als lezer ben je op de hoogte van de emoties waar ze mee worstelen en de schuldgevoelens die ze een plekje proberen te geven.

De emoties spatten van het papier af. Hier heeft Haagmans haar werk als vertaler uitstekend gedaan. Wellicht helpt het dat ze zelf als schrijver bekend is met het genre. Het is echter niet alleen maar onbegrip en verdriet waar de personages mee te maken krijgen. Er valt ook genoeg te lachen. Zo ontwikkelt Clara een goede band met Miller, een van de jongens op school bij wie ze haar hart kan luchten en die ook haar hart weet te veroveren. Morgan heeft gelukkig ook een schouder om op te huilen. Dat maakt dat de emoties elkaar regelmatig afwisselen en zorgt voor een gelaagd geheel.

Met Spijt van jou heeft Hoover een mooi en emotioneel verhaal geschreven over rouw en jezelf (her)ontdekken. Over vriendschap, schuldgevoelens en hoe je er soms achter komt dat je mensen toch niet zo goed kent als dat je zelf dacht. Misschien wel haar beste roman tot nu toe.