Middelmatige roman vol overbodige details

JoJo Moyes (1969) doet goede zaken. Haar roman Voor jou is razend populair en de verfilming draaide in de zomer van 2016 in de bioscopen. Ook haar andere boeken doen het goed. Wereldwijd werden er al meer dan 7 miljoen exemplaren verkocht. Verboden vruchten (2003) is Moyes’ tweede roman die bijna tien jaar voor het verschijnen van Voor jou uitkwam. De Nederlandse vertaling is van de hand van F. Volders.

Verboden vruchten volgt twee verhaallijnen, verspreid over drie delen. Het eerste deel opent in een rustig Engels kuststadje in de jaren ‘50. Celia en Lottie zijn beste vriendinnen, maar groeien op als zussen. Als de twee ouder worden, lijken ze steeds minder close te zijn. Wanneer Celia trouwplannen heeft en haar verloofde Guy komt voorstellen, is het voor Lottie meteen duidelijk dat ze verliefd op hem is. Wanneer de drie zich vervolgens aansluiten bij een groep kunstenaars in de grote art-decovilla aan de kust, Arcadia, wordt er een prachtige wandschildering van hen gemaakt. Na het zien van die wandschildering lijkt ook Guy zich te realiseren dat hij liever met een andere vrouw zou trouwen.

In het tweede deel zijn er vijftig jaar verstreken, al is dat in het begin niet al te duidelijk, en maken we kennis met Daisy Parker. Net gescheiden en moeder van een baby-dochter. Zij is ingehuurd als binnenhuisarchitect voor de renovatie van de Arcadia. De renovatie ligt erg gevoelig in het kleine dorp en brengt flink wat teweeg. Tegelijkertijd rakelt de renovatie het verleden weer op. Het derde deel sluit aan op het tweede deel en speelt zich ook af in het heden. In het laatste deel is er ook meer tijd voor het verhaal van Lottie, die inmiddels ook vijftig jaar ouder is.

Het duurt even voordat de toegevoegde waarde van Daisy’s verhaallijn duidelijk is ten opzichte van de gebeurtenissen in de jaren ’50. Tot die tijd lijkt het alsof het Verboden vruchten eigenlijk twee losse verhalen bevat. Het lukt Moyes daarna redelijk om de verhaallijnen met elkaar te verbinden, maar toch heerst er een duidelijke afstand.

Het is duidelijk merkbaar dat dit Moyes’ tweede roman is. Verboden vruchten is een middelmatige roman die het niet haalt bij het niveau dat Moyes tegenwoordig heeft. Waar de schrijfstijl in het meest recente werk al een stuk verder ontwikkeld is, moet deze ontwikkeling in Verboden vruchten nog plaatsvinden. De vele lange zinnen staan vol met komma’s en bijzinnen die veel informatie bevatten. Misschien wel te veel. Het stikt in deze roman van de beschrijvingen die vaak net iets te veel van het goede zijn. Dit is niet erg bevorderlijk voor het lezen.

Daarnaast gebeurt er gewoon te veel. Verboden vruchten kent twee hoofdlijnen: die van Lottie en die van Daisy. Beide verhaallijnen kennen weer tal van vertakkingen met gebeurtenissen. Deze zijn niet allemaal even goed uitgewerkt en daardoor komen ze niet goed tot hun recht. Misschien was het wel beter geweest om ze helemaal uit het verhaal te laten. Ook ontbreekt bij een aantal personages de relevantie voor het groter geheel. Bovendien heb je na het lezen meer vragen dan dat je antwoorden hebt gekregen.