Indrukwekkend en ambitieus

Meisje van me is de derde thriller van de prijswinnende Ilse Ruijters. Haar debuutthriller, De onderkant van sneeuw, won de Hebban thriller debuutprijs in 2015 en haar tweede thriller, Later als ik dood ben, werd bekroond met de Hebban thriller award in 2017 en haalde de shortlist van De Gouden Strop. Ruijters heeft de lat voor zichzelf dus heel erg hoog gelegd. Meisje van me lijkt wel al op de goede weg te zijn, aangezien er al een herdruk aangekondigd werd anderhalve week na de verschijning. Het volgt het verhaal van een succesvol koppel, Tom en Amber, dat graag kinderen zou willen. Doordat Amber geen baarmoeder heeft, kan dit niet en besluiten ze een draagmoeder in te schakelen. Alles lijkt probleemloos te verlopen tot de draagmoeder samen de met de pasgeboren baby verdwijnt uit het ziekenhuis. Het lijkt erop dat de draagmoeder zomaar vertrokken is, maar de kans bestaat dat het misschien het verleden van Amber en Tom is dat tussen hen en hun kindje staat.

Ruijters neemt in deze derde thriller niet lang de tijd om haar personages en het verhaal te schetsen, maar springt bijna onmiddellijk in de actie en de problematiek die al vanaf de achterflap bekend gemaakt wordt. Je wordt als lezer dan ook meteen meegenomen in het verhaal en je leert de personages gaandeweg beter kennen. Ruijters doet dit op zo’n manier dat het niet storend is dat je de personages nog niet zo goed kent vanaf het begin. Ze lijkt te vertrekken vanaf een gevoel van angst van een moeder die haar kind kwijt is, wat een vrij aangrijpend gevoel is, en bouwt vanaf daar verder. Zelfs als persoon die nog geen kinderen heeft, komt deze angst sterk binnen en voel je meteen de drang om verder te lezen en te ontdekken of alles goed komt aan het einde. Men kan wel stellen dat je meegenomen wordt op een rollercoaster van emoties, maar ook op een rollercoaster op vlak van plot.

Er gebeurt enorm veel in Meisje van me. Ruijters gaat veel verder dan alleen de angst van een moeder om haar kind te verliezen en laat haar verhaal verschillende zijwegen inslaan die je totaal niet zou verwachten. Ze weet op een zeer slimme en vlotte manier verschillende verhaallijnen te verweven met de zoektocht van de ouders naar hun kind, die op een complexe manier samenkomen en om elkaar heen draaien. Dit maakt het boek daarom niet moeilijker te volgen, maar het zorgt er wel voor dat je als lezer nooit je aandacht verliest. Toegegeven, sommige plotelementen kunnen wat ongeloofwaardig voorkomen en zouden voor sommigen iets te veel van het goede kunnen zijn. Toch is dit niet heel erg storend, doordat Ruijters hiermee een heel mooi effect creëert waardoor je als lezer soms even verstomd staat als de personages wanneer een nieuw element van het plot onthuld wordt.

Wat ook zo mooi is aan de verschillende verhaallijnen in Meisje van me, is dat elk (neven)personage zijn/haar momenten krijgt waarbij ze net zo belangrijk zijn als de hoofdpersonages. Hierdoor laat Ruijters zien dat elk nevenpersonage ook zijn eigen verhaal heeft buiten dat van de hoofdpersonages. Het doet denken aan het idee dat jij het hoofdpersonage bent in je eigen verhaal, maar misschien maar een nevenpersonage bent in het verhaal van iemand anders en dat iedereen toch zijn eigen verhaal heeft. Het lijkt erop dat de personages net zoveel beseffen dat de wereld niet alleen zichzelf en hun problemen draait als dat je als lezer beseft dat nevenpersonages zoveel meer kunnen zijn dan elementen die het verhaal van het hoofdpersonage in een bepaalde richting sturen.

Ruijtjers heeft met Meisje van me een indrukwekkende en ietwat ambitieuze thriller neergezet die zeker en vast door velen gesmaakt zal worden. Daarom geef ik het boek een verdiende 4 sterren en kijk ik al uit naar wat er nog meer uit Ruijter’s pen zal vloeien.