Een fazant-tastisch vader-zoon avontuur

Daantje woont in Daantje, de wereldkampioen van Roald Dahl samen met zijn vader in een kleurrijke woonwagen net buiten het dorp. Vader is automonteur en heeft daarnaast een klein pompstationnetje. Al van jongs af aan helpt Daantje zijn vader in de garage met het repareren van auto’s. Als de dag erop zit keren ze allebei terug naar de piepkleine, maar knusse woonwagen en vertelt vader Daantje een verhaal voor het slapengaan. Vader en zoon leiden een simpel – zelfs een beetje een armoedig – leventje, maar Daantje verveelt zich nooit: ‘Het was gewoon onmogelijk je te vervelen met mijn vader. Plannetjes, spelletjes en nieuwe ideetjes vlogen van hem af als vonken van een slijpsteen.’ Op een avond wordt Daantje wakker en is zijn vader nergens te bekennen. Niet veel later blijkt dat hij fazanten is gaan stropen in het bos van dorpsgenoot Victor Hazel, een rijke schurk met een Rolls-Royce. Beetje bij beetje leert Daantje meer over de passie van zijn vader en groeit hun verlangen om meneer Hazel voor eens en voor altijd een lesje te leren.

Daantje, de wereldkampioen won in 1977 de Zilveren Griffel. Het is een van de langere verhalen van Dahl en begint dan ook met een uitgebreide inleiding. De lezer wordt overtuigend meegezogen in het leven van Daantje die zijn dagen slijt aan de zijde van zijn vader. Wanneer ze niet samen aan auto’s sleutelen of tanks volgooien met benzine, zijn ze aan het vliegeren, vissen en boomhutten bouwen. Het gemis van Daantjes moeder wordt zijdelings wel even genoemd, maar wat er precies met haar is gebeurd blijft onduidelijk. De nadruk ligt op de hartverwarmende momenten die Daantje met zijn vader beleeft en die door meneer Hazel ruw verstoord lijken te worden. Verschillende personages worden opgevoerd terwijl het verhaal vordert. Zo maakt de lezer kennis met de sympathieke dokter Bok, de strenge brigadier Bever, de behulpzame mevrouw Klopsteen en de zeer verschillende leraren op Daantjes school. Deze introducties worden afgewisseld met spannende scenes waarin een nachtelijk autoritje, een ongeluk en het ontwijken van jachtopzieners de revue passeren – allemaal treffend geïllustreerd door Quentin Blake.

Het stropen in Hazels Bos neemt uiteindelijk een centrale plek in. Daantje en zijn vader hebben het idee opgevat om Hazels bos helemaal vrij van fazanten te krijgen voordat meneer Hazels grote jachtpartij van start gaat. Hiervoor bedenkt Daantje een geweldige list die ‘een revolutie in het stropen’ betekent. Tussen de regels door herkent de lezer sporen van Matilda, De tovervinger en De fantastische Meneer Vos. In een van de verhalen die Daantjes vader hem voorleest, verwijst Dahl onverbloemd naar de Grote Vriendelijke Reus. De humor, hoewel minder opvallend, zit in de karakteristieke personages en hun vertellingen. Meneer Hazels snor die ‘begon te leven en op en neer sprong als een klein borstelig diertje’. Brigadier Bevers excentrieke manier van praten waarbij hij soms een ‘h’ niet uitspreekt of juist één extra. De geheime methoden om fazanten te stropen. En natuurlijk het fenomeen ‘stropersbillen’. Dahl stopt een stevige moraal in dit fazant-tastische vader-zoon avontuur die door het verhaal heen af en toe de kop opsteekt, maar aan het eind extra wordt benadrukt: koester wat je hebt, wees niet hebberig en gun je familie de beste, meest ‘sprankelende’ versie van jezelf.