Met het verleden de toekomst in

De beste dagen van ons leven lijkt op het eerste gezicht een opmerkelijke titel voor een boek dat zich afspeelt rond de Tweede Wereldoorlog. De roman begint in de zomer van 1939 wanneer vijf schoolvrienden, die elkaar drie jaar niet hebben gezien, een fietsreis naar Luxemburg maken. Deze vakantiedagen zullen de beste dagen van hun leven worden, daar zijn ze allemaal van overtuigd. Gespannen maar verheugd wachten ze ieder op de Waalbrug op het weerzien. “Met oude vrienden de nieuwe brug over, met het verleden de toekomst in, een week lang terug- en vooruitkijken ineen,” zo laat Céline Linssen (1958) één van de jongens de reünie al vroeg in de roman zorgvuldig omschrijven en gunt daarmee de lezer een eerste blik op haar diepzinnige schrijfstijl.

De reis naar Luxemburg, maar vooral het mysterieuze meisje dat zij onderweg ontmoeten, vormen al snel twee centrale gebeurtenissen in de roman waar de levens van de jongens zich later gestaag omheen vlechten. Na de fietsvakantie wordt het verhaal afwisselend verteld vanuit de vijf verschillende hoofdpersonages. Zo nu en dan wordt het verhaal statisch vastgelegd door de cameralens van de afwezige Ido, dan weer door de gedachtespinsels van de stoere Hent, emotionele Louis, intellectuele Matthieu of nerveuze Ewald. Wat is er precies gebeurd in Luxemburg? Hoe zullen de vrienden deze onrustige oorlogsjaren doorkomen? En bovenal, zal hun vriendschap sterk genoeg zijn?

Linssen debuteerde in 2007 met de novelle Duet. Ze heeft filosofie en filmwetenschap gestudeerd en werkt voor film en theater. Deze invloeden komen in haar nieuwste roman duidelijk terug. Filosofische stellingen worden afgewisseld met filmische beschrijvingen die het verhaal beduidend meer diepgang en symboliek geven. Zo kan het verloop van de Tweede Wereldoorlog (vooravond, oorlog, bezetting en bevrijding), evenals de opbouw van het boek, als symbolische achtergrond worden gezien voor de ontwikkeling van de vriendschap tussen de vijf jongens. Het meest treffende is misschien nog wel het besef dat er van deze vier delen geen pentagram valt te maken.

De beste dagen van ons leven is een psychologische roman (met een vleugje ‘whodunit’) waarin Linssen als alwetende verteller de personages geruisloos achtervolgt en hun gedachten, gevoelens en ervaringen vastlegt in de derde persoon. De keuze voor deze verteltechniek creëert weliswaar meer afstand tussen de lezer en de personages, maar maakt in de loop van het verhaal van deze vijf afzonderlijke perspectieven echter wel een mooi, overkoepelend geheel. Als lezer ben je, vooral in het begin, ijverig bezig met elk stukje informatie van de jongens, elk stukje van de puzzel, op de juiste plaats te leggen. Want er lijkt zoveel te zijn gebeurd! En er wordt veel kennis verzwegen of subtiel tussen de regels door verteld. Dit vergt de nodige aandacht en concentratie. Maar voor een analyserende lezer die houdt van het ontrafelen van intriges is dit zeker geen grote opgave (eerder een paradijs!).

Linssen schrijft zorgvuldig en dromerig – neemt alle tijd om met haar rijke woordenschat en oog voor detail toe te werken naar de ontknoping waar nog enkele verrassende plotwendingen aan vooraf gaan. Langzaam maar gestaag ontwikkelt deze roman zich naar een ontroerend slot toe.