Inclusieve feelgoodroman over de kracht van zelfliefde

Queenie, het debuut van Candice Carty-Williams, bevat op het eerste gezicht alle ingrediënten voor een doorsnee feelgoodroman. Hoofdpersoon Queenie Jenkins is halverwege de twintig, woont in wereldstad Londen, werkt bij  krant The Daily Read, heeft drie beste vriendinnen en is een aantal jaren samen met vriend Tom. Het verschil met Het dagboek van Bridget Jones – waar dit boek al snel mee vergeleken wordt en ook zeker overeenkomsten mee heeft – is dat Queenie, in tegenstelling tot Bridget, een jonge Britse zwarte vrouw is met Jamaicaanse roots. Dit verschil uit zich vervolgens in het feit dat zelfs wanneer Queenie haar leven op de rit heeft, zij nog steeds vastzit in de diepgewortelde vooroordelen die de maatschappij over zwarte vrouwen heeft.

Laat staan wanneer het in haar leven níet goed gaat. Aan het begin van het boek heeft Queenie zojuist een miskraam gehad. Tom, onwetend over dit voorval, stelt voor om een pauze in hun interraciale relatie in te lassen; in een synoniem voor uit elkaar gaan. Terwijl Queenie steeds slechter functioneert op haar werk – haar voorstellen om in de cultuurbijlage aandacht te geven aan politiegeweld en Black Lives Matter worden herhaaldelijk genegeerd – komt ze in een neerwaartse spiraal terecht. Ze verliest zich in geromantiseerde herinneringen aan haar relatie met Tom, raakt vervreemd van haar vriendinnen en gaat via datingapps affaires aan met verschillende mannen die haar respectloos behandelen. Wanneer onverwerkte jeugdtrauma’s de kop op steken, kan Queenie niet langer ontkennen dat ze hulp nodig heeft.

Queenie is het eerste boek van Carty-Williams en werd vanuit het Engels vertaald door Dennis Keesmaat. Carty-Williams is werkzaam als scenarioschrijver en journalist voor onder meer The Guardian, Vogue International en The Sunday Times en werkte korte tijd bij Vintage Books en Penguin. Queenie is gebaseerd op verhalen van Carty-Wiliams' vriendinnen, stukken die ze op social media las en door gesprekjes af te luisteren tussen meisjes en vrouwen in het openbaar vervoer. Representatie van (met name zwarte) vrouwen, speelt in Queenie een grote rol. Carty-Williams beschrijft op een ingrijpende manier hoe het is om steeds veroordeeld te worden omwille van je huidskleur. Van een racistische opmerking tijdens een diner bij Tom thuis tot aan dates die Queenie 'zo’n Black Lives Matter-meisje' noemen of vaststellen dat haar huid 'smaakt naar chocola'. Hier houdt de vergelijking met Bridget Jones al snel op.

Vanaf de tweede helft van het boek besteedt Carty-Williams veel aandacht aan de paniekaanvallen, het herstel en de therapiesessies van Queenie. Aanvankelijk zijn het haar grootouders die het onzin vinden dat ze zich aanmeldt voor psychotherapie:

'Probeer je ons allemaal voor schut te zetten? (…) Weet je wat mijn moeder, jouw grootmoeder, gezegd zou hebben als ik tegen haar zei dat ik naar psychotherapie ging? Je moet wel GEK zijn.'

Carty-Williams' poging om het stigma rondom geestelijke gezondheid nog meer te doorbreken, brengt de boodschap over dat zwarte vrouwen en hun problemen serieus genomen moeten worden. Het boek wisselt snel tussen de verhaallijn en de terugblikken en dit is voor de lezer soms even schakelen. Desondanks is Queenie een luchtig debuut waarin zware onderwerpen aan bod komen, maar waarin zelfliefde zegeviert.