De lijn tussen haat en liefde is zo dun!

Zij en ik. Wij zijn een oxymoron. Twee begrippen die op het eerste gezicht niet samen lijken te gaan, maar elkaar versterken als ze gecombineerd worden. Twee mensen die niet meer van elkaar kunnen verschillen. Zij is vuur, ik ben ijs. Zij heeft het vermogen me te laten smelten met een enkele oogopslag.
Jamie en Hazel zijn elkaars tegenpolen. Zij houdt van kleur, glitters en is een ontzettende flierefluiter; hij houdt van grijs, verzamelt dure horloges en is een enorme workaholic. Toch zitten ze hun hele leven al met elkaar opgescheept, aangezien ze op dezelfde dag zijn geboren en hun moeders elkaars beste vriendinnen zijn. Het perfecte recept voor een opbloeiende liefde, toch?
Niets is minder waar, Jamie en Hazel koesteren een diepgewortelde afkeer voor elkaar en zetten alles op alles om elkaar het leven zuur te maken. Maar, zoals het gezegde luidt: de grens tussen haat en liefde is dun…

Toen ik de flaptekst las van dit eerste deel van de - oxymoron serie - was ik eigenlijk meteen nieuwsgierig. Want ik hou van boeken waar haat en liefde centraal staat.

“Ik denk, dat er op de hele aarde geen twee mensen zijn die zo verschillen dan zij en ik. We hebben allemaal niets gemeen. Ja, dat we ongeveer 60% van ons DNA delen met een banaan, maar daar houdt het wel mee op. Ik voel de pure afkeer opkomen als ik alleen al aan haar denk.”

Je leest het boek vanuit James (Jamie) en Hazel, maar er zijn ook een aantal hoofdstukken vanuit Frederique (moeder van Jamie). Ik vind het zelf altijd fijn als het vanuit meerdere perspectieven verteld word. Zo krijg je altijd een goed beeld van alle kanten van het verhaal. En dat is in dit boek niet anders. Jamie en Hazel hebben allebei hun eigen rugzakje zonder dat ze dat van elkaar weten. Dat zorgt voor alle haat en nijd in het boek.

Verder bevat het verhaal ook bijpersonages die het verhaal wel af maken maar niet mooier. Zoals de moeder van Hazel of Vivian, James’ vriendin, zij halen het bloed onder je nagels vandaan. Wat ik dan wel weer leuk vind want ik voel daar vanalles bij.

Het verhaal leest vlot, mede dankzij de fijne schrijfstijl van de auteur. Maar ook omdat je nieuwsgierig bent hoe het zich verder ontwikkelt. Want Jamie en Hazel blijven elkaar overal tegenkomen, of ze dat nou leuk vinden of niet.

“Ik mag het eigenlijk niet zeggen, want Vivian is oprecht heel lief, loyaal en ontzettend verzorgend. Maar als ik haar moet omschrijven is ze… heel erg vanille. Oké, dat klinkt stom, maar ik kan het uitleggen. Iedereen lust vanille-ijs, maar het is een beetje saai. Een veilige keuze. Je hoort niemand ooit zeggen dat ze zóveel zin hebben in vanille-ijs. Of vanilleseks. Of een vanillerelatie.”

Alles wat ik aan je haatte krijgt van mij 4 sterren en dat komt omdat ik vanalles voelde. Irritaties, liefde, afgunst, afkeer. En ik hou van aantrekken en afstoten, maar als je dat niks vind, dan weet ik niet of dit boek voor jou is. Als je van drama houdt? Dan is dit een boek voor jou!

Op naar het volgende deel want er zijn nog een hoop vragen onbeantwoord. Ik ben benieuwd!