Lezersrecensie
Ontroerend, hartverwarmend en grappig!
Het leven van Torre staat op zijn kop als hij na de komst van zijn babybroertje naar een oom wordt gestuurd die hij nauwelijks kent. Gelukkig blijkt oom Fons lekker gek en woont hij hoog in de bergen in een wonderlijke berghut. Dan slaat het noodlot toe en verdwaalt Torre samen met het eigenwijze geitje Natneus in een geheimzinnig bos. Een bijdehante aardman wil hem best helpen, maar daar moet Torre dan wel iets voor doen. Dat is het begin van een wervelend avontuur waarin Torre een verschrikkelijke berglor moet verslaan, samen met het aardvolk en een bonte stoet aan bosbewoners. Torre blijkt meer te durven dan hij ooit had gedacht. Maar zal het genoeg zijn?
De eerste paar hoofdstukken beginnen goed en heb ik echt al wel veel gevoeld. Zeker als moeder zijnde, want ik weet hoe moeilijk het in het begin is om die aandacht te verdelen. Maar ik kon me ook helemaal voorstellen hoe het zou moeten zijn voor Torre. Wat ik minder leuk vond was dat Torres ouders gewoon niet naar hem luisterden.
“Waarom gaat Pelle niet weg? protesteerde hij. Het is toch zíjn schuld dat mama zo moe is. Waarom krijg ik dan straf? Doe niet zo gek, zei zijn vader. Pelle kan toch niet weg? Pelle is een baby. Die moet bij mama blijven. Ik begrijp dat je het moeilijk vindt en ik wou dat het anders kon, maar mama heeft echt rust nodig. En heus, die paar weekjes zijn voorbij voor je het weet.”
Het verhaal is fantasierijk en avontuurlijk, met fantastische personages/ bosbewoners. Die ervoor zorgen dat het verhaal compleet en helemaal af is. Zoals bijvoorbeeld aardmannen, maar ook Wat “de rat” en de mol, Esperibaldus.
Sommige dingen vond ik wat vergezocht, maar toen dacht ik; Eline; dit is een kinderboek. Wij (volwassenen) vergeten het wel eens hoe het was om kind te zijn of om dingen te bekijken door de ogen van een kind. Dit heb ik dus toegepast en zo kon ik makkelijker van het verhaal genieten.
“Misschien ist ik een beetje in de war omdat jij zo ielig is, voor een mens. Ik ben ook geen ielig mens, zei Torre. Ik ben gewoon een kind. Aha. Een kind. Dat bent dus nie helemaal hetzellufde, hè. Jij moet er nog eentje worre, jij is half af, daarom hebt ik mijn vergist.”
En dan is daar oom Fons, een leuke grappige oom. Die wel naar Torre luistert en hem mee op sleeptouw neemt naar zijn berghut en een beestenboel. Waar Torre zijn ontmoeting met Natneus heeft. Bij dit hoofdstuk zou ik toch wat tissues klaarleggen.
De schrijfstijl van de auteur, is vlot en beeldend met precies juiste hoeveelheid humor, warmte. Maar ook op de juiste momenten verdrietig, ontroerend en hartverwarmend.
Het boek krijgt van mij 4 sterren, want wat een avontuur was dit. De hoofdstukken zijn precies lang genoeg waardoor je blijft lezen en het verhaal eigenlijk niet meer aan de kant te leggen is. Een aanrader! En ik ga hem zeker gauw voorlezen aan Ben. Ik ben benieuwd wat hij ervan vind.
De eerste paar hoofdstukken beginnen goed en heb ik echt al wel veel gevoeld. Zeker als moeder zijnde, want ik weet hoe moeilijk het in het begin is om die aandacht te verdelen. Maar ik kon me ook helemaal voorstellen hoe het zou moeten zijn voor Torre. Wat ik minder leuk vond was dat Torres ouders gewoon niet naar hem luisterden.
“Waarom gaat Pelle niet weg? protesteerde hij. Het is toch zíjn schuld dat mama zo moe is. Waarom krijg ik dan straf? Doe niet zo gek, zei zijn vader. Pelle kan toch niet weg? Pelle is een baby. Die moet bij mama blijven. Ik begrijp dat je het moeilijk vindt en ik wou dat het anders kon, maar mama heeft echt rust nodig. En heus, die paar weekjes zijn voorbij voor je het weet.”
Het verhaal is fantasierijk en avontuurlijk, met fantastische personages/ bosbewoners. Die ervoor zorgen dat het verhaal compleet en helemaal af is. Zoals bijvoorbeeld aardmannen, maar ook Wat “de rat” en de mol, Esperibaldus.
Sommige dingen vond ik wat vergezocht, maar toen dacht ik; Eline; dit is een kinderboek. Wij (volwassenen) vergeten het wel eens hoe het was om kind te zijn of om dingen te bekijken door de ogen van een kind. Dit heb ik dus toegepast en zo kon ik makkelijker van het verhaal genieten.
“Misschien ist ik een beetje in de war omdat jij zo ielig is, voor een mens. Ik ben ook geen ielig mens, zei Torre. Ik ben gewoon een kind. Aha. Een kind. Dat bent dus nie helemaal hetzellufde, hè. Jij moet er nog eentje worre, jij is half af, daarom hebt ik mijn vergist.”
En dan is daar oom Fons, een leuke grappige oom. Die wel naar Torre luistert en hem mee op sleeptouw neemt naar zijn berghut en een beestenboel. Waar Torre zijn ontmoeting met Natneus heeft. Bij dit hoofdstuk zou ik toch wat tissues klaarleggen.
De schrijfstijl van de auteur, is vlot en beeldend met precies juiste hoeveelheid humor, warmte. Maar ook op de juiste momenten verdrietig, ontroerend en hartverwarmend.
Het boek krijgt van mij 4 sterren, want wat een avontuur was dit. De hoofdstukken zijn precies lang genoeg waardoor je blijft lezen en het verhaal eigenlijk niet meer aan de kant te leggen is. Een aanrader! En ik ga hem zeker gauw voorlezen aan Ben. Ik ben benieuwd wat hij ervan vind.
4
Reageer op deze recensie