Lezersrecensie
Slow burn met enemies-to-lovers!
Na zeventien jaar - en ontelbare gebroken botten en verbroken beloftes - weet Jasmine Santos dat haar kansen als kunstschaatser bijna verkeken zijn. Maar dan krijgt ze het aanbod van haar leven van een arrogante idioot die al tien jaar de
hoofdrol speelt in haar dromen - of liever gezegd: haar nachtmerries. Toch zet het voorstel van Ivan Lukov om zijn schaatspartner te worden haar aan het denken. Misschien is het tijd om alles te heroverwegen. Inclusief Ivan Lukov zelf.
Deze slow burn romance met de enemies-to-lovers-trope in combinatie met kunstschaatsen klinkt geweldig, toch?
“Er zit geen “ik” in het woord team, weet je dat? Die klootzak had het lef om te knipogen. Maar er zit wel een “ik” in het woord kampioen, dus als je wilt winnen, moet je naar me luisteren.”
De beeldende schrijfstijl zorgt ervoor dat je alles voor je ziet en het dan bijna voelt alsof je zelf op het ijs staat. Heel knap als iemand zo kan schrijven.
Daarentegen vind ik dat de personages in het begin zich veel jonger voordoen of doen lijken, dan dat ze daadwerkelijk zijn. Wat me een klein beetje stoort. Maar ik vind dat zij wel een mooie groei doormaken, samen maar ook afzonderlijk van elkaar.
“Was dit hoe vriendschap werkte? Hoe het hoorde te zijn? Hij die me plaagde? Ik die tegen hem inging, maar met een glimlach op mijn gezicht? Als dat zo was…. Als dat zo was, kon ik het wel. Dacht ik. Misschien.”
De lange hoofdstukken in het boek houden het doorlezen een beetje tegen, het zorgt ervoor dat ik het boek wat sneller laat liggen. Terwijl als ik aan het lezen ben, vind ik het heerlijk om me op de schaatsbaan en over de levens van Jasmine en Ivan te lezen.
Wat ik heel mooi beschreven vond was de gezinsdynamiek van Jasmine, hoe de broers en zussen met elkaar omgaan. Maar ook de band met haar moeder. Speels, warm en liefdevol.
“Ik haat je, fluisterde ik.
En Ivan lachte. Je houdt van me.”
Het boek krijgt van mij 3 sterren. Want ondanks de slow burn vond ik het begin een beetje saai, de hoofdstukken te lang en sommige
vertaalde stukken een beetje gek. Maar aan de andere kant heb ik genoten van Ivan en van Jasmine, omdat zij niet perfect zijn is het makkelijker om mee te leven. Uiteindelijk sloeg ik het boek alsnog met een glimlach dicht.
hoofdrol speelt in haar dromen - of liever gezegd: haar nachtmerries. Toch zet het voorstel van Ivan Lukov om zijn schaatspartner te worden haar aan het denken. Misschien is het tijd om alles te heroverwegen. Inclusief Ivan Lukov zelf.
Deze slow burn romance met de enemies-to-lovers-trope in combinatie met kunstschaatsen klinkt geweldig, toch?
“Er zit geen “ik” in het woord team, weet je dat? Die klootzak had het lef om te knipogen. Maar er zit wel een “ik” in het woord kampioen, dus als je wilt winnen, moet je naar me luisteren.”
De beeldende schrijfstijl zorgt ervoor dat je alles voor je ziet en het dan bijna voelt alsof je zelf op het ijs staat. Heel knap als iemand zo kan schrijven.
Daarentegen vind ik dat de personages in het begin zich veel jonger voordoen of doen lijken, dan dat ze daadwerkelijk zijn. Wat me een klein beetje stoort. Maar ik vind dat zij wel een mooie groei doormaken, samen maar ook afzonderlijk van elkaar.
“Was dit hoe vriendschap werkte? Hoe het hoorde te zijn? Hij die me plaagde? Ik die tegen hem inging, maar met een glimlach op mijn gezicht? Als dat zo was…. Als dat zo was, kon ik het wel. Dacht ik. Misschien.”
De lange hoofdstukken in het boek houden het doorlezen een beetje tegen, het zorgt ervoor dat ik het boek wat sneller laat liggen. Terwijl als ik aan het lezen ben, vind ik het heerlijk om me op de schaatsbaan en over de levens van Jasmine en Ivan te lezen.
Wat ik heel mooi beschreven vond was de gezinsdynamiek van Jasmine, hoe de broers en zussen met elkaar omgaan. Maar ook de band met haar moeder. Speels, warm en liefdevol.
“Ik haat je, fluisterde ik.
En Ivan lachte. Je houdt van me.”
Het boek krijgt van mij 3 sterren. Want ondanks de slow burn vond ik het begin een beetje saai, de hoofdstukken te lang en sommige
vertaalde stukken een beetje gek. Maar aan de andere kant heb ik genoten van Ivan en van Jasmine, omdat zij niet perfect zijn is het makkelijker om mee te leven. Uiteindelijk sloeg ik het boek alsnog met een glimlach dicht.
1
Reageer op deze recensie