Lezersrecensie
Een boek met ‘all the feels’
Yasmen en Josiah zijn zielsverwanten. Ze hebben de 'once in a lifetime liefde' waar je van
droomt: een tijd vol passie, hard werken, grote dromen en veel liefde, ook voor hun kinderen.
Dan treft plotseling het noodlot hun familie en het leven waar ze van droomden lijkt
onherstelbaar gebroken. Yasmen raakt in een depressie, Josiah stort zich op het runnen
van het restaurant en langzaamaan raken ze elkaar kwijt. Tot Yasmen het niet meer kan
en de scheiding aanvraagt.
Twee jaar later hebben ze een nieuw ritme gevonden in het co-ouderschap van hun twee kinderen
en het runnen van hun succesvolle restaurant. Ook beginnen ze allebei voorzichtig met daten.
Maar als magneten blijven Yasmen en Josiah naar elkaar toe bewegen, en beginnen ze zich af
te vragen of ze elkaar écht kunnen laten gaan....
Eigenlijk val je in het heden van dit verhaal, waarin Yasmen en Jasiah niet meer samen zijn
en het leest eigenlijk meteen heel vlot weg. Met elk hoofdstuk dat je leest worden er
kleine stukjes verleden opgerakeld waardoor je dus langzaam maar zeker een compleet beeld
krijgt van hoe de situatie was en hoe de situatie nu is.
"Ik ben Josiahs vriendin geweest, zijn geliefde, zijn zakenpartner, de moeder van zijn
kinderen, zijn vrouw. Voor het eerst weet ik niet zo goed waar we staan. Waar ik sta, ten
op zichte van hem. Wat ik voor hem beteken."
De hoofdstukken worden verteld vanuit Yasmen en vanuit Josiah, wat ik in dit geval heel prettig
vindt. Je snapt hoe ze beiden nu in het leven staan, maar ook hoe zij in de tijd voordat het
noodlot toesloeg in het leven stonden en hoe ze afzonderlijk met alles zijn omgegaan.
Ik vind het een heftig verhaal rondom het scheiden mét kinderen en al het meegemaakte, waardoor
het makkelijk was om mezelf in te leven. En ondanks alles heb je gewoon sympathie voor Yasmen
en Josiah. Allebei van die personages die je graag een knuffel wil geven.
Voor onze spice liefhebbers heb je hier ook geen tekort aan, alleen vond ik het een beetje te veel
om mooi in het verhaal te passen en dat is eigenlijk ook het enige minpunt wat ik heb.
Daarmee krijgt het verhaal van mij 4 sterren, want ik heb zo genoten van het verhaal van
Yasmen en Josiah. Ik heb gelachen, (bijna) gehuild, boos geweest, geirriteerd, ik was jaloers.
Voor ik je laat gaan is toch een boek met all the feels voor mij. Tegelijkertijd is het boek waarin
depressie, rouwverwerking en alle ballen hoog (proberen) te houden in een gezin met kinderen.
Wat mij betreft een aanrader.
droomt: een tijd vol passie, hard werken, grote dromen en veel liefde, ook voor hun kinderen.
Dan treft plotseling het noodlot hun familie en het leven waar ze van droomden lijkt
onherstelbaar gebroken. Yasmen raakt in een depressie, Josiah stort zich op het runnen
van het restaurant en langzaamaan raken ze elkaar kwijt. Tot Yasmen het niet meer kan
en de scheiding aanvraagt.
Twee jaar later hebben ze een nieuw ritme gevonden in het co-ouderschap van hun twee kinderen
en het runnen van hun succesvolle restaurant. Ook beginnen ze allebei voorzichtig met daten.
Maar als magneten blijven Yasmen en Josiah naar elkaar toe bewegen, en beginnen ze zich af
te vragen of ze elkaar écht kunnen laten gaan....
Eigenlijk val je in het heden van dit verhaal, waarin Yasmen en Jasiah niet meer samen zijn
en het leest eigenlijk meteen heel vlot weg. Met elk hoofdstuk dat je leest worden er
kleine stukjes verleden opgerakeld waardoor je dus langzaam maar zeker een compleet beeld
krijgt van hoe de situatie was en hoe de situatie nu is.
"Ik ben Josiahs vriendin geweest, zijn geliefde, zijn zakenpartner, de moeder van zijn
kinderen, zijn vrouw. Voor het eerst weet ik niet zo goed waar we staan. Waar ik sta, ten
op zichte van hem. Wat ik voor hem beteken."
De hoofdstukken worden verteld vanuit Yasmen en vanuit Josiah, wat ik in dit geval heel prettig
vindt. Je snapt hoe ze beiden nu in het leven staan, maar ook hoe zij in de tijd voordat het
noodlot toesloeg in het leven stonden en hoe ze afzonderlijk met alles zijn omgegaan.
Ik vind het een heftig verhaal rondom het scheiden mét kinderen en al het meegemaakte, waardoor
het makkelijk was om mezelf in te leven. En ondanks alles heb je gewoon sympathie voor Yasmen
en Josiah. Allebei van die personages die je graag een knuffel wil geven.
Voor onze spice liefhebbers heb je hier ook geen tekort aan, alleen vond ik het een beetje te veel
om mooi in het verhaal te passen en dat is eigenlijk ook het enige minpunt wat ik heb.
Daarmee krijgt het verhaal van mij 4 sterren, want ik heb zo genoten van het verhaal van
Yasmen en Josiah. Ik heb gelachen, (bijna) gehuild, boos geweest, geirriteerd, ik was jaloers.
Voor ik je laat gaan is toch een boek met all the feels voor mij. Tegelijkertijd is het boek waarin
depressie, rouwverwerking en alle ballen hoog (proberen) te houden in een gezin met kinderen.
Wat mij betreft een aanrader.
1
Reageer op deze recensie