Een gemiste kans

Caleb Roehrig is een Amerikaanse auteur niet alleen ervaring heeft als schrijver, maar ook als acteur en producer in de televisiewereld. Dwaalspoor is één van de drie thrillers die hij op zijn naam heeft staan.  

Dwaalspoor gaat over de Amerikaanse Rufus Holt, een jonge student die het thuis niet al te breed heeft en het moeilijk heeft met woedeaanvallen. Wanneer iedereen feest viert op de Nationale Dag van de Onafhankelijkheid, loopt hij de jongen tegen het lijf die zijn hart brak en belt zijn zus hem op, smekend om hulp. Rufus gaat naar April toe en vindt haar onder het bloed, met het lichaam van haar dode vriend naast haar. April zweert dat ze hem niet heeft gedood. Maar wie dan wel?  

Dwaalspoor begint in het midden van de actie, met als bedoeling je meteen mee te sleuren in de turbulente nacht die Rufus tegemoet gaat. Maar Roehrig slaagt er niet in om je mee te nemen, wat ervoor zorgt dat het moeilijk is om in het verhaal te komen. Er zijn te veel dingen die niet juist aanvoelen, wat ervoor zorgt dat inleven bijna onmogelijk is. Rufus ontdekt een lijk, maar vraagt zich toch af of zijn vriend zijn gespierde lichaam opmerkt?  

Roehrig vermeldt heel letterlijk de redenen waarom Rufus kiest om April te helpen zonder eerst de politie te bellen, maar hij overtuigt de lezer daarmee niet. Ook al leef je in armoede en heb je geld nodig, ga je dan je leven op het spel zetten voor iemand anders? Rufus’ redenen zijn twijfelachtig, wat maakt dat Dwaalspoor heel traag start.  

Doordat Roehrig midden in het verhaal begint, werkt hij met flashbacks zodat de lezer Rufus beter kan leren kennen. Alleen slaagt hij daar niet in. Er ontbreekt te veel aan zijn karakter en hij lijkt eerder oppervlakkig te zijn ontwikkeld. Ook dat maakt het moeilijk om in het verhaal te duiken, omdat het niet eenvoudig is om met Rufus mee te leven. Het is een afstandelijk hoofdpersonage van wie je de acties niet altijd begrijpt.  

Daarnaast is Rufus ook niet zo ‘likeable’; dat is vooral omdat je hem maar heel oppervlakkig leert kennen, maar ook omdat wat er van hem getoond wordt niet zo sympathiek is. Hij heeft agressieproblemen – wat op zich niet erg is, want dat is een echt psychologisch probleem – maar daar wordt nooit dieper op ingegaan en je weet niet hoe Rufus die beleeft. Over zijn vrienden weet je bijna niets en ook de relatie met zijn moeder wordt enkel oppervlakkig geschetst. Verder laat hij veel van zijn eigenwaarde afhangen van de bevestigingen van zijn (ex-)lief.  

De relatie die Roehrig schetst is vrij problematisch. Hij geeft een beeld weer van iemand die zichzelf goed voelt enkel en alleen door een relatie. Als die wegvalt is hij zogezegd niets meer waard. Zo’n relaties bestaan in het echte leven, maar Roehrig zou mogen ontkrachten dat dit ‘juist’ is. 

Als je toch door het begin heen woelt en de twijfelachtige motieven als basis voor de zoektocht naar de moordenaar kan loslaten, wordt het boek wel nog spannend. Het raadsel rond de moord is wel goed uitgewerkt en als lezer wil je te weten komen wie het gedaan heeft. Het einde bevat ook echt een goede plottwist en het was niet eenvoudig om te achterhalen hoe het verhaal zou aflopen.  

Maar, spijtig genoeg is dat het enige positieve dat te zeggen valt over Dwaalspoor. De plot zit goed in elkaar, maar de opbouw is zwak, net zoals de uitwerking van de personages, waardoor het hele boek oppervlakkig blijft. Dwaalspoor heeft geen diepere betekenis en je zal ook niets bijleren, wat een gemiste kans is van Roehrig. De basis van Rufus zijn karakter had veel mogelijkheden tot het creëren van een interessant hoofdpersonage en de moordplot stak goed in elkaar – maar het verhaal er rond moet sterk zijn om het tot zijn recht te laten komen. En dat is het niet. Spijtig, want Dwaalspoor had echt goed kunnen zijn.