Van de regen in de drup

In Van crisis naar zelfcompassie vertelt Nicky Seijdel haar verhaal, hoe ze van een eerste burn-out in een tweede terecht kwam, hoe ze te kampen heeft met angstklachten en extreme vermoeidheid. Waar veel boeken over deze onderwerpen een soort zelfhulpboeken van ervaringsdeskundigen zijn, is dit dat juist niet. Nicky vertelt over haar problemen precies zoals ze zijn en beschrijft daarbij de rauwe realiteit van ons huidige zorgsysteem.

Ik wilde het boek graag lezen, omdat ik zelf ook te maken heb gehad met burn-out, angstklachten en vermoeidheid. Tijdens het lezen kwam ik er al snel achter dat dit soort klachten per persoon extreem kunnen verschillen. Niet alleen de perceptie ervan, maar ook het effect ervan op het leven zijn zeer verschillend per persoon.
Het is voor mij makkelijk praten als ik zeg dat ik vrijwel vanaf het begin doorhad dat Nicky's problematiek kenmerken vertoont van autisme. Ik weet hoe het is om totaal overspoeld te zijn door wat je voelt en ervaart, maar ook dat je ervanuit gaat dat de artsen toch wel weten waar ze je allemaal op moeten onderzoeken.
Daarom was ik niet verbaasd dat bij Nicky pas na vier jaar uitgebreid onderzoek werd gedaan naar haar problematiek en er toen eigenlijk pas gespecialiseerde zorg werd opgestart. Bij mij duurde het immers dik 20 jaar voor ik de juiste diagnose te pakken had, notabene op aanraden van mijzelf.

Terug naar het boek. Een intens verhaal waar de overprikkeling eigenlijk van de pagina's afspat. Enerzijds door wat Nicky vertelt, maar ook door de manier waarop dit boek is geschreven en vormgegeven. Heel veel informatie komt er op je af, in grote lappen tekst, met weinig verdeling in alinea's of witregels om even adem te kunnen halen.
Daarnaast ademt het verhaal ook overprikkeling vanwege de vele oplossingen die Nicky heeft geprobeerd na te streven. Van de hoeveelheid therapieën tegelijkertijd krijg ik het Spaans benauwd. En ik weet het, ik heb het zelf ook gedaan. Tijdens een burn-out zou je tegen jezelf in bescherming moeten worden genomen, misschien júíst op het gebied van het beter willen worden.

Nicky's reis naar zelfcompassie is vermoedelijk nog niet ten einde. Ik zou het dan ook leuk vinden om over een paar jaar een nieuw boek van haar te lezen, om te zien hoe ze alle handvatten die ze gekregen heeft, heeft toegepast in haar leven. Want één ding weet ik zeker, met haar problematiek is functioneren mogelijk, maar enige aanpassing is mogelijk wel nodig!