Lezersrecensie
Een interessante Zeeuwse meid
De meid is een non-fictie verhaal. Schrijfster Marlies Allewijn (1977) verdiepte zich in het leven van de, net als zij, uit Yerseke afkomstige Neeltje Lokerse. De Zeeuwse was aan het begin van de twintigste eeuw dienstbode in Amsterdam en Den Haag. Ze had daar diverse werkhuizen en ergerde zich aan de ‘hoge heren’ en mannen van haar eigen klasse die dienstboden zoals zij slecht behandelden. Vrijwel dagelijks hoorde ze over vrouwen en meisjes die een trouwbelofte was gedaan en die voorgelogen werden.
Neeltje spant zich voor de meisjes in en bezocht heel dapper bordelen en cafés. Wat ze uiteindelijk met haar informatie en kennis deed komt helaas in het boek niet helemaal uit de verf. Hoewel Neeltje zich bewust was van de ongelijke gang van zaken, trapte ze er zelf toch ook keer op keer weer in en verwarde ze lust met liefde. Ze wilde een statement maken en schoot op haar ex-werkgever, de vader van haar bastaardkind. Neeltje werd vrijgesproken en een publieke heldin. Door haar toedoen werd de wet Loeff – waarin onderzoek naar vaderschap en alimentatie geregeld is – enkele jaren later gerealiseerd.
Het boek geeft een kijkje in het leven van de dienstboden maar niet echt een tijdsbeeld. Wel is duidelijk dat de dienstboden een ondergeschikte positie hadden. Ze werden ontslagen om niets. Ook werden de meisjes regelmatig misbruikt door mannen in het huis waar ze werkten. Vrouwen hadden veel minder rechten dan mannen. Door vrouwen zoals Neeltje is dat veranderd.
Marlies Allewijn schreef eerder twee YA-boeken en dat is in haar schrijfstijl te zien: ze gebruikt erg eenvoudige bewoordingen. Het verhaal wordt afgewisseld met veel flashbacks en brieven met familie en vrienden van Neeltje. De rij dienstboden met hun ontrouwe verloofdes vond ik langdradig. Er waren toch ook relaties die wél werkten?
Marlies heeft zeker een interessant boek geschreven, maar ik had er wat meer van verwacht. Meer diepgang en meer van het tijdsbeeld. Toch is het een lekker leesbaar boek dat voor een aantal aangename leesuren zorgde.
Neeltje spant zich voor de meisjes in en bezocht heel dapper bordelen en cafés. Wat ze uiteindelijk met haar informatie en kennis deed komt helaas in het boek niet helemaal uit de verf. Hoewel Neeltje zich bewust was van de ongelijke gang van zaken, trapte ze er zelf toch ook keer op keer weer in en verwarde ze lust met liefde. Ze wilde een statement maken en schoot op haar ex-werkgever, de vader van haar bastaardkind. Neeltje werd vrijgesproken en een publieke heldin. Door haar toedoen werd de wet Loeff – waarin onderzoek naar vaderschap en alimentatie geregeld is – enkele jaren later gerealiseerd.
Het boek geeft een kijkje in het leven van de dienstboden maar niet echt een tijdsbeeld. Wel is duidelijk dat de dienstboden een ondergeschikte positie hadden. Ze werden ontslagen om niets. Ook werden de meisjes regelmatig misbruikt door mannen in het huis waar ze werkten. Vrouwen hadden veel minder rechten dan mannen. Door vrouwen zoals Neeltje is dat veranderd.
Marlies Allewijn schreef eerder twee YA-boeken en dat is in haar schrijfstijl te zien: ze gebruikt erg eenvoudige bewoordingen. Het verhaal wordt afgewisseld met veel flashbacks en brieven met familie en vrienden van Neeltje. De rij dienstboden met hun ontrouwe verloofdes vond ik langdradig. Er waren toch ook relaties die wél werkten?
Marlies heeft zeker een interessant boek geschreven, maar ik had er wat meer van verwacht. Meer diepgang en meer van het tijdsbeeld. Toch is het een lekker leesbaar boek dat voor een aantal aangename leesuren zorgde.
2
Reageer op deze recensie