Gewoon verwonderd

'Wij zijn een kasloos kantoor,' zei ze.
Ik vond dat echt een zin om over na te denken. En om zelf ook een keer te gebruiken. 'U bent een kasloos kantoor,' zei ik dus. Kitty knikte. Inderdaad. Ze keek naar mijn plastic zak alsof ze vermoedde dat er vuil ondergoed in zat. 'Maar,' zei ik, 'mag ik u misschien vragen wat u dan zoal doet, qua bankzaken?'
Kitty streek over haar gladde haar en zuchtte diep. 'Wij doen de dienstverlening,' zei ze.

Ester Naomi Perquin is direct overtuigd, want het maakt alles wel zo overzichtelijk als de taken zo duidelijk worden uitgesplitst: Boekloze boekhandels. Partnerloze echtparen. Zandloze stranden. Broodloze bakkers. Nee mevrouw, hier doen we alleen de klantgesprekken, voor het brood moet u in de andere vestiging zijn.

Perquin kijkt rond, overdenkt en schrijft op wat ze ziet, hoort of meemaakt. Ze verwerkt dit in korte verhalen van niet meer dan anderhalve bladzijde. Meer pagina's heeft ze niet nodig om het absurde, het ontroerende, het boze, het verdrietige en het lachwekkende uit het leven van alledag te beschrijven. In tegenstelling tot een bekend voetbalfilosoof die meldde dat "je het pas gaat zien als je het doorhebt" ziet Perquin het vóórdat ze het doorheeft. Ze ziet het omdat het haar verwondert.

Iedereen die haar gedichten of korte voorleesverhalen (zoals in het radioprogramma De Avonden) kent, weet al dat Perquin over het vermogen beschikt om het kleinste en banaalste bijzonder te maken en dat ze gezegend is met een geweldig taalgevoel. Binnenkort in dit theater benadrukt beide talenten nog maar eens; het boek bevat uitsluitend verhalen over doodgewone, dagelijks voorkomende gebeurtenissen maar dan bekeken door iemand die oplet en over een ongebreidelde fantasie beschikt. 
Zo vertelt ze over de plotselinge sneuheid van een zomeravond in een grote tuin vol met fijne mensen, muziek, gegrilde aubergines, biologisch vlees en frambozenbalsamico, en over een hardgekookt ei, in stukken, midden op straat, en over het gescheiden stel dat door een fout in het 'rooster' ineens samen hun kind staat op te wachten, verbeten en vol boosheid naar elkaar, en over hoe ze een Indiase meneer in de trein moet uitleggen dat er wel toiletten zijn, maar dat ze niet doorspoelen omdat het reservoir leeg is en dat de conducteur net heeft gevraagd of iedereen die 'een grote boodschap' moet doen en kan wachten daartoe vriendelijk wordt verzocht'. 
Sommige verhalen zijn treurig, sommige ontroerend, vaker zijn ze grappig en een enkele keer hilarisch, maar welke emotie ze ook aanboren, het resultaat van Perquins verwondering is altijd een genot om te lezen.

De verhalen in Binnenkort in dit theater zijn eerder allemaal verschenen als column in De Groene Amsterdammer.