Eén wereld!
Misschien wel het mooiste liefdesgedicht ooit is te vinden in Dag taart op de tafel en heeft als titel Ik denk aan jou.
Ik denk aan jou, ik denk aan jou
ik denk alleen maar aan jou
alleen maar aan jou, alleen maar aan jou
ik denk alleen maar aan jou
Als ik denk aan muziek
als ik denk aan hagel
denk ik aan jou
alleen maar aan jou, alleen maar aan jou
ik denk alleen maar aan jou
Ik verstop me in mijn flat
Ik hoor de eerste merel
ik denk aan jou, ik denk aan jou
ik denk alleen maar aan jou
Als ik denk aan koelte
als ik denk aan durven
denk ik aan jou, denk ik aan jou
ik denk alleen maar aan jou
Als ik denk aan mijn vriendinnen
Of ik denk aan kipkluiven
denk ik aan jou, denk ik aan jou
Ik denk alleen maar aan jou
Als ik denk aan mezelf
niet wil denken aan jou
denk ik toch
alleen maar aan jou.
Wie heeft zich niet zo gevoeld in, vooral, de beginfase van een (nieuwe) liefde? Ooit een gedicht gelezen dat zo precies verwoordt hoe het is om volledig, zonder voorbehoud verliefd te zijn op die net ontdekte ander? Karlien de Wit-Hendriks is degene die dit gevoel – haar eigen verliefdheid? - zo speels, grappig en ontroerend onder woorden heeft gebracht. Wie op internet zoekt komt al snel de site Karliens gedichtenbundel tegen, waar over Karlien het volgende te lezen is:
“Karlien is een creatieve duizendpoot uit Zwolle. Ze is getrouwd met de liefde van haar leven, Bert. Altijd is ze bezig is met creatieve hobby's. Zo maakt deze dame opmerkelijke gedichten, acteert ze graag, danst ze veel en schrijft ze verhalen.”
Om te vervolgen met “Karlien kwam in 1980 op de wereld met het syndroom van Down.” Karien is niet de enige dichter in Dag taart op de tafel met het Downsyndroom of een andere verstandelijke handicap, alle gedichten in deze bundel zijn geschreven door mensen die verstandelijk gehandicapt zijn.
Het is verleidelijk om alleen om die reden elk gedicht en daarmee de complete dichtbundel fantastisch te vinden, maar dat zou de dichters en de dichtbundel tekort doen. De gedichten zijn daar namelijk stuk voor stuk te geweldig voor. Ze vrolijken je op, tikken je op de vingers, geven je een trap onder de kont, laten tranen over je wangen glijden en kietelen je brein. Een voorbeeld van dat laatste is het gedicht van Laurens de Kievid:
Aarde
Als het hier licht is
Is het daar nacht
Zo is de aarde
Aarde is als cement
Het lijm van de straat
En is vast, muurvast
Aarde is een steen
Een steen verlegt een rivier
Op aarde
Het zijn niet alleen de gedichten die Dag taart op de tafel een aanwinst voor elke boekenkast maken, de tekeningen zijn net zo welsprekend en waard om bekeken te worden. Ze worden gebruikt om een serie bij elkaar horende gedichten in te leiden en dat werkt bijna altijd prima. Maar niet altijd. In het geval van de tekening van Sabrina Elstrodt, zie hieronder, gaat het een piepklein beetje mis.
Direct na deze tekening volgen gedichten over een vliegtuig, een laptop, gamen, boarden, enz; gedichten, midden in het boek, die over hobby’s, spelen en sporten gaan. Logisch, want paardrijden ís een sport (en hobby), maar wat zou het mooi zijn geweest als deze tekening tegenover of direct na onderstaand gedicht van Edward Linnebank was geplaatst dat helemaal achteraan in het (huis)dierendeel is te vinden:
Ik ben een rolstoelder
ik ben een paardenmenner
ik en mijn paard
samen zijn wij één
ben ik rustig
ben ik de baas
het paard is mijn benen
Alle ruiters – of de achternaam nu van Grunsven, Cornelissen, IJzerman, Linnebank of Gal is – willen bereiken wat hierboven getoond en geschreven staat! Allemaal. Waarmee hetgeen in de inleiding van dit boekje over de dichters en kunstenaars in dit boek gezegd wordt niet duidelijker onderschreven kan worden: "[…] er geen sprake is van hun wereld en de onze. Er is maar één wereld […]."
Dag taart op de tafel is voor iedereen die dat nog niet wist én voor iedereen die dat al weet. En voor iedereen die een voorbeeld nodig heeft.
Vrolijk mens
nooit verdriet
ik heb nooit verdriet
nooit boos
ik ben nooit boos
altijd blij
ik ben altijd blij
altijd hartstikke blij
ik ben een heel vrolijk mens
Reageer op deze recensie