Recensie De literaire kring

In een interview met Vrij Nederland (Er is niets mis met een literair pamflet) zegt Marjolijn Februari:

Toen ik aan De literaire kring begon, was het een pamflet over het glycerineschandaal in 1996, waarbij op Haïti zestig kinderen omkwamen na het slikken van een hoestdrank met vervuilde glycerine van een Nederlands bedrijf. Toen ik het af had, was het een roman geworden. Begripvoller dus – want hoe langer je over mensen nadenkt, hoe minder rigide je ze beoordeelt. In een roman kun je de ideale rechter zijn, die alle levens en motieven tegen het licht houdt. Het oordeel is aan de lezer.’

Dat is misschien haar bedoeling geweest, maar de mensen die ze heeft neergezet worden nooit en te nimmer mensen van vlees en bloed. Alle hoofdpersonen dragen ergens in het boek wel een keer hun visie uit op de huidige maatschappij en wat daar mee mis is, maar echt raken doet het me niet en het prikkelt me nergens. Daarvoor is het allemaal te 'speecherig' en onecht. De personages praten niet met elkaar, maar houden vrijwel alleen toespraken.
Terwijl het blijkbaar wel haar bedoeling is, krijgt de lezer helaas ook al nergens de kans zelf te oordelen. Niet over het 'incident', maar al helemaal niet over de hoofdpersonen, omdat er altijd wel een personage is dat de lezer uitlegt hoe er naar 'die ander' moet worden gekeken. Jammer, maar wat mij betreft is De literaire kring een pamflet gebleven en geen roman geworden. En dat laatste zocht en verwachtte ik, niet het eerste.