Dit sprookje verdient de eeuwigheid
Ze vroeg zich af hoe het zou voelen om getrouwd te zijn. Het zou het einde van haar leven betekenen, besloot ze, als het leven een periode van keuzes was.
De koningin van het koninkrijk dat naast het koninkrijk ligt waarin het door de fraaie zijde zo bekende Dorimar ligt, overpeinst haar situatie die morgen. Op dat moment zijn de drie dwergen op weg naar Dorimar om die beroemde zijde te kopen om dat als huwelijkscadeau aan te bieden. Omdat de hoogte van de bergketen die tussen de twee koninkrijken zo hoog is dat het te gevaarlijk is om bovengronds te gaan, en omdat zij dwergen zijn, reizen ze ondergronds. Eenmaal aangekomen in het eerste dorpje nadat ze weer bovengronds gekomen zijn, bezoeken ze gewoontegetrouw de dorpsherberg en hun vriend, de herbergier Meester Vossen.
Het is ongebruikelijk druk in de herberg en op hun vraag naar de reden krijgen ze verschillende antwoorden: Slaap! Ziekte! Rampspoed! Veroorzaakt door een heks! Een slechte fee! Een tovenares. Uiteindelijk wordt duidelijk dat de prinses van het koninkrijk zich geprikt heeft aan een betoverde spintol, waardoor ze in slaap is gevallen en zo al tientallen jaren in de toren van het - inmiddels door een overvloed van doornige rozenstruiken overwoekerde - kasteel verblijft.
Maar het slapen blijft niet meer beperkt tot alleen de bewoners van het kasteel; inmiddels is vrijwel de gehele bevolking van het koninkrijk in slaap gevallen en zal het niet lang meer duren totdat de slaap ook de mensen in de herberg zal bereiken.
Nadat de dwergen, die door hun magische krachten gelukkig niet besmet worden met de slaap, de situatie grondig in ogenschouw hebben genomen, keren ze bliksemsnel terug naar het koninkrijk van de koningin en brengen haar op de hoogte. Zij zal moeten ingrijpen, want anders zal de bevolking van haar koninkrijk ook besmet raken.
Ze liet haar eerste minister halen en vertelde hem dat hij in haar afwezigheid verantwoordelijk was voor het koninkrijk, en dat hij zijn best moest doen om het niet kwijt te raken of stuk te maken.
Ze liet haar verloofde halen en zei dat hij zich niet zo moest aanstellen en dat ze heus nog wel gingen trouwen, ook al was hij maar een prins en zij een koningin, en ze aaide hem onder zijn mooie kin en kuste hem tot hij glimlachte.
Ze liet haar maliënkolder halen.
Ze liet haar zwaard halen.
Ze liet proviand halen, en haar paard, en toen reed ze het paleis uit, naar het oosten.
Daar gaat ze, de heldin van De slaapster en de spintol van Neil Gaiman, getekend in zwart, wit en goud door Chris Riddell, op weg om hulp te bieden aan de prinses en haar bevolking. Ze krijgt natuurlijk hulp van de drie dwergen, maar of het allemaal gaat lukken, en of ze het allemaal overleven, en wat ze moeten doen om de slaap te overwinnen, dat weten ze niet.
Zowel Gaiman als Riddell dragen dit zwartwitgouden sprookjesboek op aan hun dochters, waarbij Gaiman dat doet omdat Holly en Maddy hem wakker (!) hebben gemaakt en Riddell, voor zijn dochter Katy, aan het begin van haar avontuur. Wat een bofferds, die meiden, met vaders die zo'n heerlijk, eigentijds grimmig sprookje voor hen en alle andere kinderen op de hele wereld hebben gemaakt. Riddells uiterst gedetailleerde tekeningen, waar je iedere keer dat je ze bekijkt weer nieuwe dingen ziet, en die bijna ouderwetse, sprookjesachtige vertelwijze van Gaiman sluiten naadloos op elkaar aan. Stevig verpakt in een prachtig geïllustreerde cassette zit een magnifiek herteld en getekend sprookje dat de eeuwigheid verdient, voor mijn part en graag zelfs, ter vervanging van De schone slaapster en Sneeuwwitje.
Reageer op deze recensie