'Boekje' met ongedachte bruggetjes

Willem Vissers is geen Feyenoordsupporter, maar onafhankelijk journalist, zo zegt hij in een interview, maar hij houdt wel van volksclubs en de wijze waarop de aanhangers van zulke clubs door het vuur lijken te willen gaan voor hun club. En tegelijkertijd vindt hij die overgave soms wat griezelig. Dat laatste weerhield hem er echter niet van om enthousiast in maart 2017 te gaan op het voorstel van zijn collega bij de Volkskrant, Bart Vlietstra, om 'een boekje te maken over Feyenoord'. Maar... het boekje zou alleen worden uitgebracht als Feyenoord kampioen zou worden. Het werd dus best spannend voor beide heren, toen Feyenoord besloot om het op de aller-, allerlaatste wedstrijd van het seizoen aan te laten komen.

'Het boekje' staat vol met verhalen over spelers van de huidige selectie, door en met spelers van voorheen, bekende en minder bekende supporters en allerlei andere mensen die - volgens Vissers en Vlietstra - iets zinnigs over Feyenoord en dit kampioenschap zeggen. Dat levert prachtige stukken op, zoals het stuk van Eljero Elia (die zijn naam te danken heeft aan de zanger Al Jarreau) maar het levert daarnaast regelmatig een paar bladzijden nietszeggend geneuzel op. Zoals bijvoorbeeld van Leonardo, een mislukte ex-voetballer van Feyenoord, of het interviewtje met Louis van Gaal. Op de vraag of het toeval was dat hij veel Feyenoorders en voormalige Feyenoorders gebruikte tijdens het WK in Brazilië, antwoordde Van Gaal:

"Ik heb altijd gekozen voor het totale mens-principe waarin de kwaliteit van de speler en het systeem waarin ik wilde spelen, de belangrijkste rollen opeisten. Dus het is toeval. "

Nietszeggend, voorspelbaar en twee pagina's aan ruimte innemend die beter aan een ander onderwerp of andere persoon hadden kunnen worden gewijd. Nee, dan het verhaal van Henk Fraser, voormalig speler van Feyenoord en de huidige trainer van Vitesse, over Botteghin. Dat is een fijn stuk om te lezen. Fraser vertelt wat over vroeger, trekt parallellen met en somt verschillen op tussen de verdedigers van toen en nu. Hij doet dat onder andere via de wedstrijd PSV-Feyenoord waar Botteghin een hoofdrol in speelde:

"Maar onder de droge krullenbol is direct na het doelpunt alweer die aparte mimiek zichtbaar; mond open, angstige blik onder ietwat hangende oogleden. 'Hij heeft een hoofd voor een schilderij', zegt Fraser ineens. 'Wolf en ik hadden een moordenaarskop, zeiden ze. Nou, hij niet'. 
Lachend: 'Maar dat zijn vaak de ergste.' "

De omgekeerde Mourinho is een ode aan de trainer, Giovanni Christiaan van Bronckhorst, waarin een klein detail opvalt wanneer aandacht wordt besteed aan de hardheid van de altijd zo aimabele van Bronckhorst: hij is het geweest die Feyenoordtalent Boëtius de deur wees. Even verderop roemt El Ahmadi, de oogstrelend harde dirigent van het middenveld van Feyenoord, in 'zijn hoofdstuk' Sofyan Amrabat van - toen nog - Utrecht als voorbeeld van een Marokkaanse speler met een sterke mentaliteit in een ander lezenswaardig stuk. 

Het is natuurlijk toeval maar zo maken Vissers en Vlietstra ongewild en ongedacht regelmatig bruggetjes naar het komende 2017-2018, dat afgelopen zaterdag (5 augustus 2017) geopend werd met de wedstrijd om de Johan Cruijff-schaal. Met Boëtius, met Amrabat, met El Ahmadi en Botteghin als spelers, Gio en Fraser als trainers, maar zonder Elia. En zonder de door El Ahmadi geroemde Dirk Kuyt, maar met Jan-Scharie waar, net als over Varkenoord een fijn stuk over is te vinden in Feyenoord, de eerste van de eeuw. 

Het is te hopen dat Willem Visser en Bart Vlietstra als ze volgend jaar Feyenoord, de tweede van de eeuw uitbrengen die korte, loze intermezzo's weglaten en uitsluitend die heerlijke lange(re) verhalen de ruimte gunnen. Het eerste hoofdstuk kan ieder geval alvast geschreven worden: over Brad Jones, de keeper die Feyenoord de Johan Cruijff-schaal bezorgde. De eerste van de eeuw.