Heel wat minder eng

Veel duidelijker kan het niet worden gezegd en getoond: de overgang, compleet met breinblubber, slaat toe als een sluipmoordenaar, en steelt beetje bij beetje je energie, je goede humeur, je zelfvertrouwen en je ideeën. 'Midden in een vurig betoog had ik opeens totaal geen idee meer waar ik naar toe wilde... TOTAL BLACK OUT!', vertelt Francine Oomen. Dat is niet alleen vervelend, dat is - inderdaad - HEEL ENG.

Stel je voor dat je een schrijfster en illustratrice bent die gewend is altijd over te bubbelen van ideeën en op een dag....

Zonder enige aanleiding ben je niet meer wie je was en kun je niet meer wat je altijd kon. Weg. Leeg. Nee, blubber!. Blubber in je hoofd en dus paniek, stress. Dit is precies wat Oomen overkomt en wat honderdduizenden mensen in Nederland overkomt: de overgang sluipt haar leven binnen. Gelukkig hoort zij bij de 80% procent die (wel) last heeft van zo'n beetje alles wat die overgang met zich meebrengt, zodat wij allemaal kunnen meegenieten van wat er zoal gebeurt. Genieten is misschien niet het meest voor de hand liggende woord om te gebruiken, maar Oomen maakt van elke pagina waarop ze laat zien welke vervelende gevolgen de (onbekendheid met) de overgang voor haar en haar leven heeft, een klein feestje.

Maar het blijft niet bij het weergeven van wat haar overkomt, want ze gaat ook op zoek naar wat de overgang nou precies is, wie het 'treft', welke lichamelijke en geestelijke verschijnselen op kunnen treden en wat er - eventueel - aan gedaan kan worden om die (wat) minder heftig te laten zijn. Net zo grappigernstig en origineel verteld en een deel van het boek dat verplicht leesvoer zou moeten worden voor iedereen onder de veertig. Er is geen betere voorbereiding te bedenken op het bezoek van Tang en haar zusters Knaag en Knak, en dat is hard nodig opdat deze dames minder kans krijgen om je het leven zuur te maken. Halverwege vertelt Oomen uitgebreid over het tegengaan van allerlei overgangsperikelen door middel van hormoonsuppletie en legt vervolgens uit waarom ze er - uiteindelijk - niet voor kiest om die te gebruiken.

Maar ja, wat dan? Oomen kiest ervoor om het een tijdje rustig aan te doen. Onder het motto 'wat doet een boer met een stuk uitgeput land? Braak leggen', besluit Oomen ook een tijdje braak te gaan liggen. Ze geeft zichzelf de gelegenheid om een tijdje niets te moeten, gaat de confrontatie aan met Tang en maakt kennis met Kloek. Kloek helpt haar én Tang allerlei oude shit op te ruimen, te stoppen met overleven en over te gaan naar ... leven.

Wat Oomen kan doen om de overgangsperikelen te overleven, is natuurlijk niet iedereen gegeven (dat betaalde overgangsverlof is overigens geen slecht idee!), maar desalniettemin zo smakelijk verteld dat Oomen stroomt over blijft boeien. Het boek eindigt met een terecht dankwoord aan Maira Kalman wiens invloed op dit boek onmiskenbaar is, en waardoor Oomen stroomt over geworden is wat het is: een swingend, grappig, ontroerend, kleurrijk, begrijpelijk, lief, boos, maf, kortom heerlijk boek over een daardoor héél wat minder eng geworden levensfase.