Rijmrecensie

Als ik over mijn schouder achteromkijk
(dan) is het alsof daar niemand gelopen heeft.
Tastend, zoekend heb ik in stilte doorgeleefd.
Ruimteloos, vol woorden, geworteld als een eik.

Noch marmer, noch vergulde monumenten
van wie dan ook, leven langer, dan dit machtig rijm
waarin zo schitterend verbeeld de hartepijn
is gebeiteld in het hoofd van mijn studenten.

De lustige haat van Lomax gleed langs me heen,
kon ik negeren zolang het haar niet deerde.
Mijn hart bleef zacht, verwerd nooit tot steen.

Weinig opzienbarend, misschien... maar ik accepteerde
en heb liefde gekend die nooit verdween.
Meeslepend, indringend, zoals mijn alter ego beweerde.

Op 12 februari 2013 was Jan Kuijper bij De avonden op bezoek. Hij las daar een paar gedichten voor uit zijn nieuwste bundel Ondoden.

De titel van het boek heeft hij gepikt van zijn dochters: Twilight-liefhebsters. Ondoden bevat gedichten, in sonnetvorm, waarvan de eerste regel een aansprekende zin is uit een boek dat Kuijpers gelezen heeft. Die eerste zin moet niet alleen mooi zijn of hem om een andere reden aanspreken, maar moet ook voldoen aan de eisen van een sonnet. Wat die eisen precies zijn, legt hij in het interview uit.

Nu wilde het toeval (duh) dat ik net Stoner had uitgelezen en daar iets over wilde vertellen. Aan de (meest juichende) reacties die ik her en der las over het boek had ik eigenlijk niets toe te voegen. Daarom besloot ik, omdat ik inhoudelijk niets kon toevoegen, te experimenteren met de vorm. Een reactie in de vorm van een sonnet, in navolging van Jan Kuijper, leek me wel wat. Zo gedacht, zo gedaan. En nu ik dit intik, bedenk ik dat ik die bundel van Jan Kuijper nog steeds niet gelezen heb. Daar moet ik snel verandering in gaan brengen. Ná Augustus van John Williams gelezen te hebben...