Kom op, Leo, minder peinzen, meer anarchie!

The anarchists’ club van Alex Reeve is een verhaal dat zich niet in één (genre)hokje laat proppen, maar het is ieder geval een historische detectiveverhaal. Het speelt zich namelijk af in Victoriaans Londen, er is een lijk en de hoofdpersoon, Leo Stanhope, wordt tegen wil en dank, speurder. Weer een speurder eigenlijk, want dat overkwam hem ook al in het debuut van Reeve, The house on Half Moon street, waarvan de Nederlandse vertaling in december uitkomt onder de titel De schaker en het meisje.  

Some people are born to lead and others to follow. That’s what Darwin discovered. The strongest lines survive, but only if they’re kept pure. We mustn’t be contaminated by the weak  

Deze keer raakt Leo betrokken bij een moord doordat zijn naam en adres gevonden worden in de portemonnee van een vermoorde vrouw, Dora Hannigan. Zij is gevonden in een ondiep graf op de binnenplaats van een club bezocht door leden van een anarchistische beweging. Op het moment dat hij - door de politie meegevraagd - bij het lijk arriveert, herkent hij de vrouw die hem een dag eerder om hulp vroeg. Als assistent van een lijkschouwer schrikt hij er niet voor terug het lijk te onderzoeken en de politie direct zijn mening te geven, maar hij schrikt wel van een van de aanwezige anarchisten: John Thackery.
Leo Stanhope draagt namelijk een geheim met zich mee dat zijn dagelijks leven zwaar beïnvloedt, al was het maar omdat het ervoor zorgt dat hij zelfs de mensen van wie hij houdt en die hem het meest nabij staan, continu voorliegt en bedriegt. John Thackery herkent Leo, en dwingt hem om zijn alibi te zijn door hem te chanteren. Dat Leo daarom zijn verhaal ter plaatse moet aanpassen, zorgt er natuurlijk voor dat de politie Leo nog verdachter gaat vinden dan hij al is.  

Because the police are too busy condemning the radicals to see anything else. Because those children deserve to know why their mother was killed, and who did it. [...] Someone had snuffed out Dora Hannigan’s life like a candle and was living their own as if she and her children didn’t matter a jot. It was wrong. It was iniquitous. I couldn’t fix it, but I could make sure that whoever it was faced justice.  

Maar Leo heeft meer redenen om op onderzoek uit te gaan en deze moord op te lossen: Aiden and Ciara, de twee kinderen van de vermoorde Dora Hannigan. Leo wordt daarbij geholpen door Rosie Flowers, een weduwe die ‘hartige taarten’ verkoopt, met wie hij in het vorige boek ook al een moordenaar heeft ontmaskerd.  

Dat The anarchists’ club meer is dan een detectiveverhaal, wordt veroorzaakt door de verpakking: het door Reeve prachtig verbeelde leven in Victoriaans Londen. Zo bezoekt Leo Stanhope tijdens zijn speurtocht  bijvoorbeeld een theater waar hij getrakteerd wordt op een enorme variëteit aan optredens. Van totaal mislukt en (dus) van de bühne gefloten en gevloekt, tot zinnen begoochelende, betoverende optredens. Dan is het niet alleen Leo die onder de indruk raakt en helemaal meegenomen wordt, maar ook de lezer.  

And at the same time,’ continued Rosie, ‘his son has scarpered, and your alibi’s gone with him. What a coincidence. Seems to me they’ve tried to make you look guilty of the murder of the mother as well. These rich families, they always stick together against the likes of you and me.  

Die onderdelen in het verhaal benadrukken hoe goed en meeslepend Reeve kan vertellen, maar zorgen er tegelijkertijd voor dat het lastiger is hem te vergeven voor de mindere onderdelen: Leo’s geheim zit hem wel erg dwars waardoor hij er te vaak, en daardoor tot vervelens toe mee bezig is, terwijl de anarchisten uit de titel nauwelijks aandacht krijgen. Dat laat allemaal niet onverlet dat Leo, zijn entourage en Victoriaans Londen naar meer smaken en interessant genoeg zijn om nog vele moorden op te lossen.