Een bijzonder verhaal

“Gisteren leefde ik nog. Misschien een paar minuten geleden nog, daar ben ik niet zeker van. Het sterven ging ongemerkt, wellicht dat dood zijn daarom zo normaal voelt.”
(quote)

‘De man die dacht dat hij dood was’ vertelt het verhaal over een man, die denkt dat hij is overleden en dat hij zich op dit moment bevindt in een soort tussenfase; hij wandelt door een dodenstad, waarvan hij als enige lijkt te weten dat alle bewoners dood zijn. Hij is ervan overtuigd dat hij nog zaken moet volbrengen, alvorens hij verder mag naar het volgende stadium.

Tijdens zijn omzwervingen probeert hij anderen te helpen. Er ontstaan interacties tussen personen die voorheen niets met elkaar van doen hadden of niets met elkaar te maken wilden hebben.

Toen ik begon met lezen kreeg ik niet direct grip op het verhaal, ik wist niet wat te verwachten. Maar gaandeweg werd dit meer en meer duidelijk.

De auteur daagt de lezer uit door hier en daar ongenuanceerde uitspraken te doen, waardoor je aan het denken wordt gezet.

Het verhaal is opgebouwd uit, soms hele, korte hoofdstukken en de personages hebben geen naam maar worden benoemd naar hun uiterlijke kenmerken of hun gedragingen. Dit lijkt misschien ingewikkeld, maar dat is het niet. Het leest bijna filmisch, niet zo gek als je bedenkt dat de auteur jarenlang als scenarioschrijver heeft gewerkt. Het is hilarisch op het idiote af, het is filosofisch door de overpeinzingen van ‘de man die dacht dat hij dood was,’ het is hartverwarmend hoe hij mensen weet te verbinden, nieuwe inzichten geeft en uit de eenzaamheid weet te halen.

3,5 ster

Dank aan Godijn Publishing voor het recensie-exemplaar en het organiseren van de blogtour.