Lezersrecensie
Angstaanjagend toekomstbeeld
Steven van Belleghem schreef eerder al Eternal met Romy Bell in de hoofdrol. Alhoewel ik Eternal (nog) niet gelezen heb, vormde dat geen belemmering tijdens het lezen van De Upgrade. Steven verwijst tijdens het verhaal af en toe terug naar Eternal, maar doet dit op dusdanige wijze dat er geen leemtes vallen in het begrijpen van dit verhaal.
Romy Bell staat vier jaar na haar ontslag bij X-COM aan het hoofd van een internationale organisatie. Deze organisatie houdt toezicht op het ethische aspect van de diverse medische ontwikkelingen in de wereld.
Het verhaal speelt zich af in het jaar 2045. Baby’s op maat zijn aan de orde van de dag: “Maar u moet het maar zo zien: vroeger kregen mensen bijna zonder moeite een baby, maar ze wisten niet wat ze zouden krijgen. Bijgevolg moesten ze er na de geboorte heel veel tijd en moeite in steken. Nu steekt u heel veel tijd en moeite in de periode die daaraan voorafgaat, maar daardoor zal u straks, na de geboorte, veel minder moeite in uw kind hoeven steken. En daar doen we het uiteindelijk voor, niet?” De scheidslijn is dun, wat is nog (net) toelaatbaar en wat niet.
Tijdens een undercoveroperatie ontdekt het team van Romy dat er niet enkel baby’s op maat worden gemaakt, maar erger, ook virussen op maat. Virussen die enkel werkzaam zijn bij één persoon; een persoonlijk virus.
De vraag is natuurlijk wie zit er achter het creëeren en verspreiden van deze persoonlijke virussen? Als een collega en vriendin van Romy komt te overlijden, staan Romy en haar team op scherp om de oorsprong en daarmee de dader(s) te achterhalen.
Steven van Belleghem heeft een vlotte, toegankelijke manier van schrijven. De hoofdstukken zijn kort, waardoor de vaart in het verhaal blijft. Ook al speelt het verhaal zich af in 2045, toch komt het niet onwerkelijk over. Sommige ontwikkelingen zijn er nu ook al, al is het nog geen gemeengoed. De wisseling van locaties in het verhaal, zorgt voor een goede opbouw van de spanning en houdt je als lezer nieuwsgierig naar het verdere verloop van het verhaal.
Tijdens het lezen bekroop mij af en toe wel een angstaanjagend gevoel. In die zin is het een realistisch geschreven verhaal, waarbij je er niet aan moet denken dat de verkeerde personen zoveel macht en kennis krijgen om te kunnen “rommelen” met een ieders DNA. Een actueel verhaal, wat je als lezer doet nadenken over DNA-manipulatie, nu en in de toekomst.
Romy Bell staat vier jaar na haar ontslag bij X-COM aan het hoofd van een internationale organisatie. Deze organisatie houdt toezicht op het ethische aspect van de diverse medische ontwikkelingen in de wereld.
Het verhaal speelt zich af in het jaar 2045. Baby’s op maat zijn aan de orde van de dag: “Maar u moet het maar zo zien: vroeger kregen mensen bijna zonder moeite een baby, maar ze wisten niet wat ze zouden krijgen. Bijgevolg moesten ze er na de geboorte heel veel tijd en moeite in steken. Nu steekt u heel veel tijd en moeite in de periode die daaraan voorafgaat, maar daardoor zal u straks, na de geboorte, veel minder moeite in uw kind hoeven steken. En daar doen we het uiteindelijk voor, niet?” De scheidslijn is dun, wat is nog (net) toelaatbaar en wat niet.
Tijdens een undercoveroperatie ontdekt het team van Romy dat er niet enkel baby’s op maat worden gemaakt, maar erger, ook virussen op maat. Virussen die enkel werkzaam zijn bij één persoon; een persoonlijk virus.
De vraag is natuurlijk wie zit er achter het creëeren en verspreiden van deze persoonlijke virussen? Als een collega en vriendin van Romy komt te overlijden, staan Romy en haar team op scherp om de oorsprong en daarmee de dader(s) te achterhalen.
Steven van Belleghem heeft een vlotte, toegankelijke manier van schrijven. De hoofdstukken zijn kort, waardoor de vaart in het verhaal blijft. Ook al speelt het verhaal zich af in 2045, toch komt het niet onwerkelijk over. Sommige ontwikkelingen zijn er nu ook al, al is het nog geen gemeengoed. De wisseling van locaties in het verhaal, zorgt voor een goede opbouw van de spanning en houdt je als lezer nieuwsgierig naar het verdere verloop van het verhaal.
Tijdens het lezen bekroop mij af en toe wel een angstaanjagend gevoel. In die zin is het een realistisch geschreven verhaal, waarbij je er niet aan moet denken dat de verkeerde personen zoveel macht en kennis krijgen om te kunnen “rommelen” met een ieders DNA. Een actueel verhaal, wat je als lezer doet nadenken over DNA-manipulatie, nu en in de toekomst.
1
Reageer op deze recensie