Met een lach en een traan

Iris woont nog thuis bij haar moeder en werkt in theatercafé Westeinde. De reden dat zij nog thuis woont is dat haar moeder langzaam maar zeker vergeetachtiger wordt en meer en meer achteruit gaat. Is het nog wel verantwoord haar alleen thuis te laten op de momenten dat Iris naar haar werk is? Lisanne, de zus van Iris, kan niet bijspringen, daar zij met haar gezin in Noorwegen woont, dus de werkelijke zorg komt alleen op Iris aan.

Wanneer Iris tijdens haar werk een telefoontje krijgt, is het duidelijk: het gaat zo niet langer en met een hart vol schuldgevoel, maar wetende dat dit de beste oplossing is voor haar en haar moeder, regelt Iris een plaats in een verpleegtehuis waar haar moeder voortaan zal verblijven.

Daarnaast is er nog een tweede verhaallijn. Iris weet namelijk niet wie haar biologische vader is en de enige die haar dit kan vertellen is haar moeder. Helaas is dat geen optie meer. Zij gaat zelf naarstig op zoek met de weinige informatie die zij heeft.

De personages zijn zeer realistisch; niet enkel de hoofdpersonages, maar ook Harrie, een van de bewoners van het verpleegtehuis sluit je volledig in je hart.

Danielle weet zwaardere thema’s naadloos en bijna ongedwongen te verweven in dit ontroerende verhaal. Denk aan Alzheimer op relatief jonge leeftijd, de zorg in brede zin, mantelzorger zijn en natuurlijk het op zoek zijn naar je biologische vader. Het voelt natuurlijk aan en raakt je tijdens het lezen, maar ook nog daarna. De manier waarop Oscar zaken aanpakt, zet je aan het denken over de zorg en over manieren waarop zaken misschien anders aangepakt zouden kunnen worden. Eigenwaarde is een groot goed, maar hoe kun je op een veilige manier zorgen dat iemand met Alzheimer zichzelf niet in gevaar brengt en toch zijn of haar gevoel van eigenwaarde (grotendeels) kan behouden?

‘Even aan mijn moeder vragen’ maakt je aan het lachen en aan het huilen, zet je aan het denken en laat je achter met een warm gevoel. Kortom, een aanrader als je houdt van feelgood met wat meer diepgang.

Dank aan Luitingh Sijthoff voor het recensie-exemplaar en de gezellige buddyread. Dit heeft overigens geen invloed op mijn mening over het boek.