Realiteit en fictie ontmoeten elkaar op grandioze wijze

“Op de fiets naar mijn werk breekt het angstzweet me uit. Nog altijd hoor ik de grimmige fluistering van acht jaar geleden. Soms lukt het me om de dreigende woorden te vergeten, maar zodra iets me aan een wolf herinnert, weerklinken ze in mijn oren.” (quote)

Marcella Kleine is woonachtig in het plaatsje Diever in Drenthe. Haar boek, Pas maar op voor de boze wolf, heeft zij gebaseerd op waargebeurde gebeurtenissen in onder andere Drenthe, rondom de aanwezigheid van de wolf daar. Het lijkt misschien mooi, de wolf terug in de natuur, maar het heeft een behoorlijke keerzijde. De wolf kwam ook rond Diever in de nabijheid van dorpen, waarbij vele schapen het leven lieten, alsmede een kalf. De beten wezen op die van een wolf. Door middel van DNA-onderzoek wilde men uitzoeken of er meerdere wolven de veroorzaker van dit leed waren of een wolf.

De aanwezigheid van een of meer wolven in de directe nabijheid van dorpen en boerderijen heeft dus nogal wat impact. Marcella Kleine werd hierdoor geïnspireerd en schreef Pas maar op voor de boze wolf, waar realiteit en fictie elkaar op grandioze wijze ontmoeten.

Imke woont met haar gezin in het buitengebied, aan de rand van het Drents-Friese wold. Zij zijn hobby-boeren, genieten van het buitenleven met hun beide kinderen, de hond, de twee paarden en diverse schapen.

Het verhaal gaat krachtig van start op de ochtend dat Sterre, de dochter van Imke, vertelt dat er “buiten iets engs” was. Imke leidt haar dochter af en het lijkt vergeten als ze met z’n allen naar school gaan. Maar dan zien ze dat er over de akker tegenover de school een beest, lijkend op een wolf, rent. Paniek alom.

Doordat er een wolf gezien is, wordt Imke geconfronteerd met een grote angst aan een gebeurtenis uit haar verleden. Ze heeft niemand er ooit over verteld, zelfs haar man Arne niet. “De Wolvenman” is terug in het leven van Imke en maakt haar behoorlijk het leven zuur. Hij weet dichtbij haar te komen en schijnt het voorzien te hebben op haar dochtertje, Sterre. Imke durft Arne niet te vertellen hoe bang ze is, want dan zal ze ook het geheim uit haar verleden aan hem op moeten biechten.

De diverse hoofdstukken worden afgewisseld door cursief gedrukte stukjes, waarin “de wolf” aan het woord is. Dit maakt het extra spannend, omdat je inzicht krijgt in de plannen van “de wolf.”

Marcella Kleine heeft de juiste woorden gevonden om de angst en de zorgen rondom de aanwezigheid van een wolf dan wel wolven te omschrijven. De angst en de zorgen voelen realistisch aan. Ook de stappen die de gemeenschap neemt omdat naar hun gevoel de gemeente en/of de provincie weinig tot niets doen om hen te helpen, zijn geloofwaardig en te begrijpen. Eigen rechter spelen is nooit goed, maar soms snap je wel waarom mensen hier over denken of zelf toe overgaan.

Ook de paranoia van Imke komt geloofwaardig over, al vond ik deze iets te veel uitgesponnen. Maar, niemand met wie je je angsten kunt delen, ook al dat je eigen keuze, is heftig. Imke is een sterke vrouw die alles zal doen om haar gezin te beschermen tegen welk leed dan ook. Dat maakt haar anderzijds ook eenzaam, want ze staat er, mede hierdoor, alleen voor en ze krijgt nogal wat voor haar kiezen.

Marcella Kleine heeft een prettig toegankelijke schrijfstijl, die makkelijk wegleest. De korte hoofdstukken, afgewisseld met de woorden van “de wolf” houden de vaart er in. Het verhaal moet even op gang komen, maar dan is die vaart er ook en is het boek moeilijk weg te leggen.

Dank aan De Crime Compagnie voor het recensie-exemplaar en het organiseren van de blogtour.