Rauw vervolg op 'Voor wie ik ga'

‘Voor wie ik blijf’ is het vervolg op ‘Voor wie ik ga’ en start drie jaar later in de tijd. Mocht je het eerste deel nog niet hebben gelezen, doe dat dan eerst, want dat maakt dit tweeluik nog veel mooier om te lezen.

Bram is weer terug in het huis van zijn opa, om hem te verzorgen. Ook is hij weer terug op zijn oude middelbare school. Uit hoofde van zijn werk daar is hij betrokken bij een project om jongeren te proberen uit de criminaliteit te houden; naast de wethouder en vertegenwoordigers van scholen, worden daar vanzelfsprekend jongeren bij betrokken, maar ook jongeren die al in detentie hebben gezeten. De insteek is dat zij door hun verhalen andere jongeren kunnen behoeden voor het maken van foute keuzes met alle gevolgen van dien.

Xeno, voorwaardelijk vrij, is een van deze jongeren. Bram en Xeno zien elkaar dus weer en één ding is van begin af aan duidelijk: de chemie tussen beiden is onveranderd gebleven. Helaas geldt dit ook voor de misstanden tussen hen, de communicatiestoornissen.

Thuis bij Xeno is er niets veranderd, helaas. Uiteindelijk heeft dit desastreuse gevolgen en moet Xeno kiezen wie hij wil zijn en voor wie hij deze persoon wil zijn. Famiie kun je niet kiezen, maar je kunt wel je eigen “familie” kiezen.

Anne May heeft ook met dit tweede deel weer een prachtig en ontroerend verhaal geschreven over de liefde tussen Bram en Xeno, inclusief alle ellende waar zij mee te maken krijgen daar zij beide man zijn. De vooroordelen vanuit de maatschappij, homohaat en daar dan met al je eigen onzekerheden je weg in proberen te vinden.

Het is een rauw verhaal, want Anne May neemt geen blad voor de mond. Menig maal schoot ik dan ook vol tijdens het lezen, maar daar tegenover stond dan ook wel dat ik ook regelmatig met een glimlach verder las. Een verhaal, net als het eerste deel, dat je aan het denken zet; over de maatschappij, over mensen die “anders” zijn, terwijl het eigenlijk gewoon allemaal om de liefde draait. Maar ja, ieder heeft zo zijn of haar eigen referentiekader en dat maakt Anne May op een confronterende manier duidelijk.

Bram en Xeno hadden al een plaatsje in mijn hart na het lezen van deel 1, maar nu zitten ze daar nog wat meer verankerd. Kiezen voor jezelf is zo belangrijk, dat bewijst dit ontroerende tweeluik maar weer.

Dank aan Anne May voor het recensie-exemplaar. Dit heeft overigens geen invloed op mijn eindoordeel.