Subliem slotdeel van de Zondag-trilogie

Het eerste deel van deze trilogie, ‘Zondagskind’ is één van mijn favoriete boeken. Zo veel herkenbaarheid, ik werd omver geblazen.
Ook deel 2, Zondagsleven’ bracht ditzelfde gevoel bij mij teweeg. Ik was dan ook blij dat ik via HarperCollins de kans kreeg het derde deel vooruit te mogen lezen, want ik was heel erg benieuwd hoe het nu met Jasmijn Vink zou zijn.
En ja, ook dit derde deel bracht mij weer hetzelfde als de twee voorgaande delen.

Jasmijn is intussen gelukkig getrouwd met Nick . Zij werkt grotendeels vanuit huis en hij heeft zijn eigen zaak, waar hij overdag vertoeft. Dit werkt prima. De prikkels zijn beheersbaar en mocht het even te veel zijn, dan trekt Jasmijn de natuur in. Thuis heeft ze een schrijfkamer, maar ook in de natuur heeft ze haar eigen “geheime schrijfplek” gevonden.

Maar dan volgen een aantal minder leuke gebeurtenissen elkaar op en Jasmijn raakt overprikkeld; de structuur is weg, hetgeen waar ze altijd op kon vertrouwen is weggevallen en het lijkt alsof niets meer lukt. Dat dit de boel ook thuis op spanning zet is logisch. Het is indrukwekkend om te lezen hoe Nick en Jasmijn beiden hun best doen het voor de ander zo makkelijk mogelijk te maken. Judith heeft dit zo goed omschreven: de dingen die voor de een bijna niet opvallen, zijn voor de ander als een explosie…hoe vind je elkaar hier als je samen de gehele dag in dezelfde ruimte door moet brengen?

Hoe Judith Visser de lezer deelgenoot maakt van hoe het leven is met autisme (of kan zijn, want het uit zich vanzelfsprekend bij iedereen anders) is fantastisch. Bijvoorbeeld hoe het voor Jasmijn Vink is als zij met een ander in gesprek is.
“…zodat het duidelijk is dat je interesse toonde, je moest je voortdurend inspannen om te horen wat hij of zij nu eigenlijk zei terwijl zijn of haar stem tegelijkertijd werd opgeslokt door duizend bijgeluiden, je moest je de hele tijd afvragen of de ander serieus was of een grapje maakte en of een vraag een antwoord vereiste of retorisch was. Terwijl dit allemaal gebeurde, mocht je vooral niet vergeten om af en toe zelf ook wat te zeggen, vooral wanneer er ineens een stilte viel. Het was een extreem ingewikkelde en vermoeiende choreografie, waarvan ik de pasjes uiteindelijk wel had geleerd, maar die ik toch liever vermeed omdat ik altijd weer uit de maat danste.”
(Quote uit hoofdstuk 1)

Maar, als Jasmijn een lezing geeft, valt dit weg. Dan mag zij degene zijn die praat en met behulp van haar honden lukt dit haar bewonderingswaardig goed.

Doordat een groot gedeelte van de gebeurtenissen in het boek autobiografisch zijn (noot van de auteur: “alleen misschien niet exact op dat moment, of op die plaats, of in die hoedanigheid, of met die persoon.”) is het authentiek en raakt het je regelrecht in je hart. De (voor)oordelen, de beperkingen die er in hoge mate zijn, het gevoel van falen omdat je “niet normaal” kan doen maar “nu eenmaal zo bent,” maar ook het geluk vinden in andere dingen, zoals de omgang met haar honden, het rustig in haar eentje zitten mijmeren… Zondagskracht is een boek vol liefde, dierenliefde, liefde voor je partner, liefde voor jezelf, voor mogen zijn hoe je bent. Hoe moeilijk dat soms ook kan zijn in deze maatschappij die hoge eisen stelt aan iedereen, waar het bijna nooit rustig is en waarvan je verwacht wordt dat je maar door en door kunt blijven gaan.

Daarnaast is het ook zeker een verhaal over het hebben van een wolfshond. Zij hebben toch echt een andere benadering nodig dan een doorsnee hond en ook dit aspect is goed verweven in dit verhaal.

Het is een verhaal wat leest alsof het aan je vertelt wordt, alsof je een goed gesprek voert waarin jouw interesse in het leven met autisme bevredigd wordt.

Voor iedereen die belangstelling heeft in wat autisme nu is en wat voor een impact het kan hebben op zoveel degene met autisme als zijn of haar omgeving, is de gehele Zondag-trilogie een hele dikke aanrader.

Dank aan HarperCollins dat ik deel uit mocht maken van het reviewteam en daardoor het boek al voor de verschijningsdatum heb mogen lezen.