Lezersrecensie
Oliva Leroy is een personage waar we hopelijk nog meer van zullen horen!
Na het lezen van ‘Ik kan je redden,” het thrillerdebuut van Sofie Delporte was ik enthousiast en keek uit naar het tweede deel.
‘Zwijgen is bitter’ zit zo mogelijk nog beter in elkaar dan ‘Ik kan je redden.”
Oliva Leroy is nog altijd werkzaam bij de Cel Vermiste Personen. Op een dag krijgt ze een vermissingszaak op haar bord van een man en zijn zoontje; de moeder vermoedt dat een van de geiten was ontsnapt en dat zij deze zijn gaan zoeken in het bos. Zij wonen namelijk aan de rand van het Kluisbos. Uren verstrijken zonder een spoor.
Het lijkt er sterk op dat de reden van de verdwijning gezocht moet worden in het verleden. Maar niemand praat, wat het onderzoek niet vergemakkelijkt. De dader is niet op zijn achterhoofd gevallen en Olivia en haar team komen maar moeizaam verder. Dan wordt er een dode aangetroffen en beginnen er langzaamaan wat stukjes op hun plaats te vallen.
Naast deze verhaallijn is er ook, net als in het eerste deel, de verhaallijn rondom Olivia zelf. Deze zaak zet haar aan het denken over haar eigen verleden, daar ook haar vader plotsklaps was verdwenen.
Juist deze persoonlijke noot maken de boeken van Sofia Delporte een genot om te lezen.
De spanningsopbouw is goed uitgewerkt. Telkens begint het hoofdstuk met hoeveel dagen het nog duurt tot aan de verdwijning, waarbij je ook een stukje leest over, de vermoedelijke, dader. Wie dit is, wat zijn relatie is met de overige personages, is niet direct geheel duidelijk. Beetje bij beetje geeft Sofie meer prijs aan de lezer.
Ook de strubbelingen in het privéleven van Olivia zijn realistisch en daardoor geloofwaardig. Olivia komt tot leven tijdens het lezen, waardoor je absoluut een connectie met haar voelt.
Met Oliva Leroy heeft Sofie Delporte een interessant personage opgevoerd, waar we hopelijk nog veel van zullen mogen lezen.
Dank aan New Book Collective en Borgerhoff & Lambergts Uitgevers voor het recensie-exemplaar. Dit heeft overigens geen invloed op mijn eerlijke mening over het boek.
4.5 sterrren
‘Zwijgen is bitter’ zit zo mogelijk nog beter in elkaar dan ‘Ik kan je redden.”
Oliva Leroy is nog altijd werkzaam bij de Cel Vermiste Personen. Op een dag krijgt ze een vermissingszaak op haar bord van een man en zijn zoontje; de moeder vermoedt dat een van de geiten was ontsnapt en dat zij deze zijn gaan zoeken in het bos. Zij wonen namelijk aan de rand van het Kluisbos. Uren verstrijken zonder een spoor.
Het lijkt er sterk op dat de reden van de verdwijning gezocht moet worden in het verleden. Maar niemand praat, wat het onderzoek niet vergemakkelijkt. De dader is niet op zijn achterhoofd gevallen en Olivia en haar team komen maar moeizaam verder. Dan wordt er een dode aangetroffen en beginnen er langzaamaan wat stukjes op hun plaats te vallen.
Naast deze verhaallijn is er ook, net als in het eerste deel, de verhaallijn rondom Olivia zelf. Deze zaak zet haar aan het denken over haar eigen verleden, daar ook haar vader plotsklaps was verdwenen.
Juist deze persoonlijke noot maken de boeken van Sofia Delporte een genot om te lezen.
De spanningsopbouw is goed uitgewerkt. Telkens begint het hoofdstuk met hoeveel dagen het nog duurt tot aan de verdwijning, waarbij je ook een stukje leest over, de vermoedelijke, dader. Wie dit is, wat zijn relatie is met de overige personages, is niet direct geheel duidelijk. Beetje bij beetje geeft Sofie meer prijs aan de lezer.
Ook de strubbelingen in het privéleven van Olivia zijn realistisch en daardoor geloofwaardig. Olivia komt tot leven tijdens het lezen, waardoor je absoluut een connectie met haar voelt.
Met Oliva Leroy heeft Sofie Delporte een interessant personage opgevoerd, waar we hopelijk nog veel van zullen mogen lezen.
Dank aan New Book Collective en Borgerhoff & Lambergts Uitgevers voor het recensie-exemplaar. Dit heeft overigens geen invloed op mijn eerlijke mening over het boek.
4.5 sterrren
1
Reageer op deze recensie