Meeslepend jeugdverhaal over opnieuw beginnen in een land waar je niemand kent

De tienjarige Mirza wordt na school, halsoverkop door zijn vader meegenomen op
een héél lange reis. Vragen waar ze naartoe gaan en waarom worden door zijn
vader steevast genegeerd. Na dagen van reizen met de auto komen ze aan in een,
voor Mirza vreemd land, maar voor zijn vader het land waar hij is opgegroeid en
ooit moest ontvluchten. Ze in er in het afgelegen huis van zijn overleden
grootouders wonen. Het huis is enorm vervallen en ’s nachts wordt Mirza vaak
wakker van geschreeuw vanuit de bergen. Op zijn nieuwe school kent hij de
regels niet en doet hij alles verkeerd. Mirza verlangt maar naar één ding en dat is
terug naar huis gaan, terug naar zijn beste vriend waar hij gelukkig nog mee kan
praten via stemmen in zijn hoofd.

Wanneer hij probeert te vluchten krijgt hij wijze raad van een oudere vrouw en
stilletjes aan probeert Mirza zich toch aan te passen. Hij leert spelenderwijs de
taal, wringt zich in het voetbalspel van de schoolkinderen en wordt beste
vrienden met een meisje uit de buurt. Samen met haar gaat hij zijn grootste
avontuur aan in een land dat stilletjes aan ook het zijn wordt.

Vandaag komen we niet meer thuis is een heel mooi jeugdboek, het leest vlot
maar tijdens het lezen mis je vaak ook belangrijke zaken vond ik. Het hele
gebeuren en overleven voelt beangstigend en onzeker, alsof er steeds iets staat te
gebeuren maar het dan toch niet gebeurt.

Het heeft mooi weer over hoe het voor een kind moet zijn om plots in een totaal
ander land terecht te komen, waar ze er andere manieren op na houden en waar
je wil connectie maken maar de kinderen daar dat niet lijken te willen.

Hoewel het onderliggend spannend is en droevig is het tegelijk ook verfrissend
door de kleuren en de tekeningen die erin verwerkt zijn.