Spoileralert! Lees eerst deel 1 en 2

Ik zou deze recensie graag starten met een spoileralert. Boek 1, Verloren wereld, boek 2, Verloren zoons en boek 3 Verloren hoop zijn niet los van elkaar te lezen. Het verhaal gaat telkens gewoon verder waar je in het vorige deel stopte. Dus als je Verloren wereld en Verloren zoons nog niet gelezen hebt, zou ik dat zeker eerst doen voor je deze recensie leest. Je gaat het je niet beklagen!

Tycho Scholten is geboren in 2000. Hij noemt zichzelf sinds 2018 schrijver, het jaar dat deel 1 van de Pangaea-trilogie, Verloren wereld, verscheen. Tycho Scholten droomde ervan om schrijver te worden. Dit, in combinatie met zijn liefde voor fantasy, zijn interesse in oude beschavingen en zijn studie filosofie, leidde tot de wereld die hij in de Pangaea-trilogie creëerde. Ik las de eerste 2 delen met veel plezier en keek dus ook reikhalzend uit naar deel 3.

In Verloren hoop volgen we Xugan tijdens het laatste deel van de reis die hij startte in deel 1 van deze trilogie. Is de wereld nog te redden? Kan Xugan zijn taak volbrengen? Is de hoop echt helemaal verloren? Dit citaat vat de zinderende spanning in Verloren hoop goed samen:

“Het einde van Pangaea komt eraan. Het einde van de wereld zoals wij die kennen.”

De cover, ontworpen door Marijke van Leeuwen, cutting edge Shutterstock: Fer Gregory en bkkillustrator, is volledig in de stijl van de voorgaande delen. Titel en auteur in hetzelfde lettertype en een gelijkaardig kleurenpallet. Op deze manier vormt deze trilogie een mooi geheel in je boekenkast.

Verloren hoop begint met enkele citaten en een proloog, gevolgd door 40 afwisselend korte en wat langere hoofdstukken. De citaten zijn, net als in de voorgaande delen, weer heel treffend gekozen. De auteur beheerst de geschiedenis en de verhalen waarop zijn trilogie gebaseerd zijn. Het verhaal schiet onmiddellijk uit de startblokken. Er is geen samenvatting van de voorgaande delen. Net als in Verloren zoons wordt het laatste hoofdstuk van het vorige deel opnieuw verteld, maar dan vanuit het perspectief van een ander personage. Ik was bang dat ik, omdat het lezen van Verloren zoons toch wel weer even geleden was, niet meer zou kunnen volgen. Maar de wereld is zo mooi opgebouwd dat ik onmiddellijk terug in het verhaal zat. De auteur is erin geslaagd om tijdens de tocht, via mijmeringen, details terug te halen die je mogelijk vergeten was. En als je toch terug wat meer informatie nodig hebt, moet je zeker eens op de website van Tycho gaan kijken. Daar staat de achtergrond van alle personages op (tychoscholten.nl).

Net als in de voorgaande delen wordt elk hoofdstuk voorgegaan door een titel: ‘Het verhaal van…’. Alle hoofdpersonages komen op deze manier eens aan bod, vanuit het personaal vertelperspectief. Bijna alsof de verteller als een commentator de wedstrijd volgt en verslag uitbrengt van de strijd. Dat maakt dat je een heel duidelijk beeld krijgt. Je bent op alle plaatsen geweest, je krijgt heel veel informatie, zonder de vaart uit het verhaal te halen. En, wat ik ook mooi vind, elk personage, van welke rang of stand dan ook, draagt bij aan het grotere geheel. Naar het einde toe durfde ik me wel eens frustreren aan het feit dat de auteur op cruciale momenten besluit om de personages sneller te laten wisselen. Zeker als mijn werk riep en ik niet verder kon lezen. Dit voortdurende wisselen verhoogt het toch al hoge tempo nog meer, waardoor je uitgeput van de tocht de laatste pagina verweesd omslaat.
Gedachten worden, net als in de voorgaande delen, cursief weergegeven, waardoor je net dat beetje dichter bij de gevoelens en gedachten van de personages geraakt. In dit laatste deel vind ik dat de auteur dit nog net dat tikkeltje meer doet, zodat je nog meer voeling krijgt met hun gevoelswereld.

“Daar kan hij de emoties niet langer binnenhouden. Hij schreeuwt de longen uit zijn lijf.”

“Je zou dat eens wat vaker moeten proberen, je eigen gevoelens volgen in plaats van de vermeende noden van anderen.”

Tycho Scholten blijft trouw aan zijn filosofie, geschiedenis en poëzie. Deze zitten weer mooi verweven in het verhaal. In elk deel merk je ook de groei van de auteur als schrijver en als mens. Door nog meer diepgang bij de personages (ook in de dialogen) en de levensvragen die gesteld worden. De auteur heeft een heel beeldende schrijfstijl. Scènes worden zo treffend beschreven dat je mee naar adem hapt, de pijn voelt… Af en toe sloeg ik mijn handen voor mijn mond of ogen. Lezen met de handen voor je ogen, een echte uitdaging!

Thema’s als worstelen met je identiteit, loyaliteit, rechtvaardigheid, geaardheid, natuurrampen…maken dat ook dit deel van de trilogie weer heel actueel is. Kijk alleen al naar de oorlogen die nu woeden met hun zucht naar macht, rijkdom, grondgebied. En de klimaatverandering die niemand nog kan negeren. Dit maakt dat Verloren hoop een fantasyverhaal is met een mooi laagje maatschappelijke realiteit.

In Verloren hoop knettert de magie en de energie van de pagina’s. Ik hoop dat Tycho Scholten niet stopt met schrijven. Deze recensent gaat zich nu proberen terug te trekken uit de wereld van Xugan en zijn vrienden. Wees bij deze gewaarschuwd: van zodra je in deze wereld kruipt, wil je er niet meer uitkomen!
Daarom krijgt Verloren hoop van mij 5 schitterende sterren.

Ellen Boutsen
Boekencast

Genre: fantasy en science-fiction
Uitgever: Zilverbron – Zilverspoor
ISBN: 9789463084369
Uitvoering: e-book
Uitgave: oktober 2024

Met dank aan Zilverbron voor dit recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.