“De schitterende ordening van het Huis is wat ons leven schenkt.”

Piranesi is het relaas van de hoeder van een labyrint waar hij zichzelf hervindt. De hoofdpersoon is de enige inwoner van wat hij het Huis noemt, een uitgestrekte en complexe wirwar van ruimtes, gangen, trappen en een schier eindeloze stoet aan standbeelden, omgeven door zee. Het verhaal is geconstrueerd uit dagboekaantekeningen en het geheel wordt verteld vanuit het perspectief van de hoofdpersoon, Piranesi genoemd, al vermoedt hij zelf dat dat niet zijn echte naam is.
Het verhaal komt traag en met horten en stoten op gang in eindeloze beschrijvingen van het Huis en van wat er zich afspeelt, de lezer in verwarring latend met vragen als ‘wie of wat is Piranesi’, ‘waar is hij en waarom is hij daar’. Vragen die worden aangevuld met die van de hoofdpersoon zelf, die er moeite mee heeft om zijn omgeving te duiden en die vervolgens weer vragen bij de lezer oproepen. Een en ander roept een belofte van suspense op, die jammer genoeg niet bevredigend wordt ingelost. De aanwijzingen die de auteur achterlaat zijn ondubbelzinnig, komen vrij snel en geven geen ruimte tot eigen speculatie. Zo traag als de introductie van het Huis en haar inwoners is, zo haastig ontwikkelt het verhaal zich. Als lezer krijg je nauwelijks de gelegenheid om je eigen verwondering en je eigen antwoorden te formuleren en de oplossingen die de auteur geeft, zijn weinig verrassend waardoor de verwondering al snel plaats maakt voor onverschilligheid. Dat is des te opmerkelijker omdat het hele verhaal consequent vanuit het perspectief van de hoofdpersoon wordt verteld. Een techniek waarmee je als het ware in het hoofd van het personage kruipt, de wereld door zijn ogen ziet en interpreteert met zijn hersens, een techniek waarmee je dus heel gemakkelijk als bondgenoot het verhaal kan worden ingezogen. Deze keer bleef ik als lezer echter aan de zijlijn staan en had de neiging om zo nu en dan even op mijn mobiel te gluren in de hoop dat zich daar iets interessanters afspeelde.
Het boek is aangekondigd als een fantasy roman, maar ook daarin stelt het teleur. Piranesi is geen faun, elf of hobbit, zelfs geen 18e eeuwse Italiaanse architect die door een timeloop in een ander universum is beland. De wereld die wordt beschreven heeft te veel referenties aan die van ons zodat het onmogelijk is om je erin onder te dompelen. Een fantasy-wereld waarin multivitamines worden uitgedeeld doodt elke fantasie in een handomdraai.
Piranesi is een relaas van de gemiste kansen. Het idee en het thema zijn veelbelovend maar het resultaat is als een suikerspin. Het ziet er verleidelijk uit, maar na een hap zoete lucht blijf je achter met lege, kleverige handen.