Recensie Steenkoud

Let op! Deze review bevat spoilers!

Er zijn twee verschillende covers voor deze boeken. Onlangs is de serie opnieuw uitgegeven met nieuwe covers en die vind ik erg mooi en kleurrijk. Het past een stuk beter bij de serie dan de covers met de personen erop.

Het voorgaande deel, Witheet, las ik met gemengde gevoelens uit. Toch was ik benieuwd hoe het verder zou gaan en pakte Steenkoud op. Helaas kan ik zeggen dat dit boek me erg teleurgesteld heeft. Verderop in de recensie leg ik uit waarom.

Het einde van deel 1 zou als afsluitend gezien kunnen worden, dus ik was benieuwd wat er in deel 2 zou gebeuren. Het boek begint met een verdrietige ondertoon. Layla heeft er veel moeite mee dat de enige jongen, die ooit bereikbaar voor haar was, zichzelf heeft opgeofferd voor haar en de wachters. Even lijkt het erop dat Layla haar leven weer op gaat pakken, maar dan staat er dus iemand voor de deur. Je raad het al… het is Roth.

Vanaf dat punt blijkt het gevaar uit deel 1 alsnog werkelijkheid te zijn geworden, terwijl was gezegd dat het voorkomen was. Er ontstaat een zoektocht naar dit dreigende gevaar, wat voor veel spanning zou kunnen zorgen. Het is immers een race tegen de klok. Maar nee. De auteur heeft ervoor gekozen om in dit boek de romantiek de hoofdrol te laten spelen. Normaal ben ik hier helemaal voor. Echter vond ik dat het de plank hier missloeg. De driehoeksverhouding wordt doodleuk voortgezet alsof er niets gebeurd is en Layla springt steeds weer van Roth naar Zayne. Als lezer kan je haar gedachtengang hierin uiteindelijk niet meer volgen en gaat het irriteren. Er zijn constant scènes waarin er bijna “iets” gebeurd, maar steeds gebeurd er iets waardoor het onderbroken wordt. Natuurlijk, dat soort scènes horen bij romantiek, maar na de dertigste keer is de lezer het wel beu.

Wat mij ook opviel in dit deel is dat personages niet consistent in zijn. Zayne, die eerst de onschuld zelve leek, neemt ineens allemaal woorden in de mond die je eerder van Roth zou verwachten. Ook slaat de adoptievader van Layla ineens totaal om en dit is gewoon niet geloofwaardig.

In dit deel had ik gehoopt op iets meer worldbuilding. Ik zou zo graag wat meer zien van de hel, waar constant over gesproken wordt. Helaas bleef ook dat uit. Ook heb ik het idee dat de auteur de beschrijving van bepaalde monsters veranderd heeft. Waar in deel 1 een zombie werd beschreven zoals wij hem kennen uit het beeld in de popcultuur, was het in deel 2 ineens iets heel anders. Er werd wel dezelfde term voor gebruikt en dit maakte het verwarrend.

Daarnaast is het ook zo dat je de plottwist tegen het einde allang ziet aankomen. Al vroeg in het verhaal worden er hints getoond, waaruit je als een beetje oplettende lezer vrij snel kunt opmerken wie het “kwaad” is. Dit hoeft niet storend te zijn, maar helaas was dat het in dit geval wel. Omdat er volop wordt gespeculeerd wie of wat dan het gevaar is en je het eigenlijk al weet. Het einde is hierom dan ook niet echt spannend of aangrijpend.

Ik heb dan ook besloten om het afsluitende deel van de serie niet te lezen.

Steenkoud krijgt van mij 2/5 sterren.