Voetbal, vastgoed en value investing

In België vertrekt door gebrek aan lef en ambitie, zowel bij de overheid als bij bedrijven, al het talent naar het buitenland. Dat geldt voor de voetballers (Aldeweireld, 2x Hazard, Lukaku, Vertonghen, Mignolet, je kent ze wel, of niet, zoals ik) èn voor de ondernemers. België wordt voorbijgelopen door landen die veel minder talent in huis hebben, aldus ondernemer en Club Brugge-eigenaar Bart Verhaeghe.

Zijn boek Durf! is dan ook bedoeld om van België weer een koploper te maken. Dat is een taak van de overheid, de politiek. Die politiek heeft ‘nood aan meer durf’, durf om de waarheid te vertellen, durf om op basis van feiten beleidsbeslissingen te nemen en een lange-termijnvisie te ontwikkelen, durf om nu eens niet het publiek naar de mond te praten.

Had ik geweten dat dit boek een biografie was, dan was ik er niet aan begonnen, want ik kende de hele man niet! Maar eerlijk is eerlijk, zijn leven is bepaald interessant, zijn frustraties herkenbaar, het boek heel prettig leesbaar. Ondanks dat Verhaeghe bepaald niet bescheiden is, is de toonzetting niet arrogant, wel wat verongelijkt, als het gaat om zijn relaties met de Belgische overheden, en ook verdedigend, als het gaat om zijn (door diezelfde Belgische overheden getorpedeerde) mislukte projecten. Aggossie! dacht ik af en toe. Je hebt wel een punt, dacht ik dan daarna.

De kapstok voor zijn levensverhaal zijn Bart’s 10 geboden.

Eerste gebod: doe wat je graag doet.
Tweede gebod: ondernemer kun je niet halftijds zijn.
Derde gebod: durf risico te nemen.
Vierde gebod: zoek mensen die je passie delen.
Vijfde gebod: maak een strategisch plan.
Zesde gebod: durf fouten te maken.
Zevende gebod: onderneem eerlijk en met respect.
Achtste gebod: durf je te mengen in het debat.
Negende gebod: durf te veranderen, begin bij jezelf.
Tiende gebod: durf te dromen.
In elk van de geboden vertelt Bart over zijn initiatieven. Geduld is niet zijn sterkste punt, dat is al vanaf het begin duidelijk. Net van de universiteit af start hij bij KPMG. Na nog geen 9 maanden vraagt hij wanneer hij partner wordt: ‘na 7 jaar’ is de reactie. Dat duurt Bart veel te lang, ook zijn brutoloon is tot het eind der tijden al ‘gebetonneerd’, hoe goed zijn prestaties ook zullen zijn. Hij begint voor zichzelf.

Al snel blijkt dat het nog erger kan dan bij KPMG, en wel in zijn strubbelingen met een bureaucratische, inconsistente overheid, die óók in elk gebod een rol speelt. De frustratie druipt er werkelijk van af, en heel begrijpelijk als je bijvoorbeeld leest hoe er met zijn winkelcentrumproject Uplace wordt omgegaan. Bepaald hilarisch is het stuk over de kapvergunning voor het bos dat niet bestond, en het daarna verplicht aanplanten van een bos elders om het niet-bestaande-maar-wel-gekapte bos te compenseren.

Heel aardig is ook zijn beschrijving van zijn innoverende aanpak bij voetbalclub Club Brugge: nieuw talent wordt gescout op basis van data, data en nog eens data over snelheid, sprongkracht en vooral: potentie. Voeding is heel belangrijk, en dus komen er kooklessen voor de voetbalvrouwen, want je kunt de spelers niet continue alleen maar op de club laten eten. Een nieuw stadion zal de prestaties nóg beter maken, maar dat komt niet van de grond want….de overheid natuurlijk. Gelukkig heeft hij voor zijn derde passie, value investing, de overheid niet nodig. Internet, data over de bedrijven, en een strategie is wat je nodig hebt om er een succes van te maken.

Nu moppert Bart wel heel veel over de overheid, maar, hij heeft gelukkig ook wat ideeën om België weer ‘koploper’ te laten worden. Dat dit nodig is, onderbouwt hij met statistieken van de Wereldbank. Voor ‘ondernemersklimaat’ stond België in 2008 18de , nu 45ste! In de Human Development Index (armoede, analfabetisme, etc) staat België 17de. Bovendien heeft België de hoogste staatsschuld, na Griekenland, Italië en Portugal, en is ook topper op het gebied van belastingdruk. Dat moet beter! Bart pleit voor inzetten op kerntaken als onderwijs, zorg en rechtszekerheid, grotere efficiency door digitalisering, specialiseren in logistiek. Klinkt allemaal heel logisch. Randvoorwaarde is dat meer mensen aan het werk gaan. Bart denkt dat het belonen van werkenden een goede motivator is, en met zijn grote belangstelling voor mobiliteit is het niet gek dat hij oppert om speciale rijstroken voor werkenden te creëren, of zelfs rekeningrijden in te voeren………alleen voor niet-werkenden buiten de daluren.

Aha, het is een verkiezingsprogramma vermomd als een spannend, grappig, leerzaam boek!

Elly Stroo Cloeck schrijft recensies en samenvattingen van managementboeken, kijk op 1001managementboeken!