Ieder huisje heeft zijn kruisje

Met ‘Sluipend gif’ is Corine Hartman absoluut niet aan haar proefstuk toe. Hartman heeft namelijk de verbluffende ‘Jessica Haider’ serie op haar naam staan. Haar rauwe en vlotte manier van schrijver is haar handelskenmerk, maar met ‘Een vlaag van waanzin’ (2016) sloeg Hartman reeds een nieuwe schrijfrichting in. Hiermee bewees deze thrillerauteur dat ze ook de meer vertellende, psychologische, donkere schrijfstijl meester is.

In ‘Sluipend gif’ laat Hartman de lezer kennis maken met de Gijs, Jacqueline en hun dochter Hannah. Op het eerste zicht een gewoon gezin, waar alles verloopt zoals in elk ander gezin of toch niet? Zou schijn dan toch bedriegen?
Waarom is dochter Hannah op jonge leeftijd van huis weggegaan?

‘Sluipend gif’ dat gebaseerd is op waargebeurde feiten, wordt vlot en subtiel gebracht. Ook in dit genre schuwt de auteur het niet om hedendaagse problematieken, als zelfdoding, euthanasie en erfelijk belastbare ziektebeelden, aan te kaarten.

De lezer krijgt op een subtiele, misleidende wijze een inkijk in de levens van de hoofdpersonages. De korte hoofdstukken en het voortdurend switchen van verhaallijnen zorgt voor een constante onderhuidse spanningsboog. Als lezer voel je gewoon dat er iets staat te gebeuren. De personages zijn realistisch neergezet, al had ikzelf van Corine wat extremere karaktertrekken bij de personages verwacht. Uiteraard zijn we een ganse tijd verwend geweest met ‘Jessica Haider’ als personage en misschien verlang ik, meer dan andere lezers, opnieuw naar een extreem, complexer gedrag bij bepaalde personages?

Het is een feit dat Corine met ‘Sluipend gif’ toont dat ze ook makkelijk het genre van ‘domestic noir’ aankan. Al vind ik dat ze hier nog niet op haar hoogtepunt is. Het belooft dus wat voor de toekomst en net als voorheen kijken we uit naar de volgende Hartman!!

Om mijn eigen eerlijke oordeel over deze nieuwste thriller te kunnen geven, heb ik dit boek tweemaal gelezen.
De eerste maal las ik het boek digitaal, de tweede keer las ik het papieren exemplaar. Ik heb namelijk reeds eerder ervaren dat het digitaal lezen van een verhaal anders binnenkomt. De bladspiegel is anders, ik lees vaker over belangrijke details heen, het terugbladeren is niet zo makkelijk, … De complexheid van het verhaal komt beter tot uiting. Kortom om een boek correct te kunnen beoordelen qua inhoud en schrijfstijl, ben ik van mening dat je het best de gedrukte versie kan nemen.
Ik kijk alvast reikhalzend uit naar de volgende Hartman. Hartman is steeds verrassend en vernieuwend.