Lezersrecensie
Worstelen met een verleden...
Een Duitse familie komt in de jaren '50 naar Rome, voor een réunie.
(Het was de allereerste keer dat ik een schema heb gemaakt, met namen en familiebanden, om het verhaal te kunnen volgen.)
Het wordt verteld vanuit verschillende standpunten. Het springt van de hak op de tak. Je moet er je gedachten goed bijhouden. Wie is nu precies de verteller, de ik-persoon? Maar van zodra je gewend bent aan de stijl, laat het boek je niet meer los.
En ook nà het lezen, laat het je niet meer los.
Het gaat over een oud-SS-er, die mooi tussen de mazen van het net is geglipt. En over de volgende generatie Duitsers. Vooral eigenlijk over die volgende generatie; hoe die worstelt met dat nazi-verleden.
Judejahn, de in Neurenberg bij verstek ter dood veroordeelde SS-generaal, is nog steeds dezelfde gebleven. Hij heeft nergens spijt van, … tenzij van het feit dat het werk van de Führer niet af gemaakt is. Eva, zijn vrouw, is al even erg. Zij rouwt niet om de doodgewaande Judejahn, maar om de ondergang van het Derde Rijk.
Hun zoon, Adolf (!), wil niets meer met zijn ouders te maken hebben, en volgt een opleiding tot katholieke priester. Erg gelovig is hij anders niet. Het is gewoon een vlucht uit de wereld die hij als kind heeft gekend.
Ook naar de kindertijd van Judejahn wordt af en toe gerefereerd. Hij was een onzeker kind, niet al te slim, had een sterke leidersfiguur nodig...
Citaat:
“...maar Eva bedierf alles, ze weigerde deel te nemen aan het weerzien, deel te nemen aan het uitstapje,...en zij kon het niet zeggen, kon het niet zeggen aan hen die weer de dagen plukten en er zich bij hadden neergelegd, bij de ineenstorting, bij verraad en plundering, ze kon hen niet uitleggen dat de echtvereniging van haar en Judejahn zo nauw met het Derde Rijk was verweven en zozeer alleen in dat geloof bestaan had, alleen uit die bron gevoed was dat zij nu was ontbonden, dat zij vanzelf ontbonden was toen Hitler stierf, toen het Rijk onderging en vreemde soldaten op Duitse bodem de Voorzienigheid en de helderziendheid van de Führer bespotten.”
(Het was de allereerste keer dat ik een schema heb gemaakt, met namen en familiebanden, om het verhaal te kunnen volgen.)
Het wordt verteld vanuit verschillende standpunten. Het springt van de hak op de tak. Je moet er je gedachten goed bijhouden. Wie is nu precies de verteller, de ik-persoon? Maar van zodra je gewend bent aan de stijl, laat het boek je niet meer los.
En ook nà het lezen, laat het je niet meer los.
Het gaat over een oud-SS-er, die mooi tussen de mazen van het net is geglipt. En over de volgende generatie Duitsers. Vooral eigenlijk over die volgende generatie; hoe die worstelt met dat nazi-verleden.
Judejahn, de in Neurenberg bij verstek ter dood veroordeelde SS-generaal, is nog steeds dezelfde gebleven. Hij heeft nergens spijt van, … tenzij van het feit dat het werk van de Führer niet af gemaakt is. Eva, zijn vrouw, is al even erg. Zij rouwt niet om de doodgewaande Judejahn, maar om de ondergang van het Derde Rijk.
Hun zoon, Adolf (!), wil niets meer met zijn ouders te maken hebben, en volgt een opleiding tot katholieke priester. Erg gelovig is hij anders niet. Het is gewoon een vlucht uit de wereld die hij als kind heeft gekend.
Ook naar de kindertijd van Judejahn wordt af en toe gerefereerd. Hij was een onzeker kind, niet al te slim, had een sterke leidersfiguur nodig...
Citaat:
“...maar Eva bedierf alles, ze weigerde deel te nemen aan het weerzien, deel te nemen aan het uitstapje,...en zij kon het niet zeggen, kon het niet zeggen aan hen die weer de dagen plukten en er zich bij hadden neergelegd, bij de ineenstorting, bij verraad en plundering, ze kon hen niet uitleggen dat de echtvereniging van haar en Judejahn zo nauw met het Derde Rijk was verweven en zozeer alleen in dat geloof bestaan had, alleen uit die bron gevoed was dat zij nu was ontbonden, dat zij vanzelf ontbonden was toen Hitler stierf, toen het Rijk onderging en vreemde soldaten op Duitse bodem de Voorzienigheid en de helderziendheid van de Führer bespotten.”
2
Reageer op deze recensie