Wat als je je steeds minder herinnert?

Deze dystopische roman gaat over een samenleving waar stilaan meer en meer dingen "uitgewist" worden. De geheugenpolitie ziet er op toe dat de dingen die de mensen zich niet meer mogen herinneren ook daadwerkelijk worden vernietigd. Om de zo veel tijd vinden er uitwissingen plaats. De mensen stellen er zich geen vragen bij. Wat weg is, is weg, en is ook uit hun geheugen verdwenen.
Ook ons hoofdpersonage, een jonge schrijfster, lijkt weinig in vraag te stellen.
Er is wel een beetje verzet, maar dat komt er alleen van mensen die zich de dingen wél herinneren.
Deze mensen moeten onderduiken want de geheugenpolitie pakt zulke mensen op en laat ze verdwijnen.
Een verhaal in het verhaal is het boek dat de ik-persoon aan het schrijven is. Ook dat gaat over verdwijningen, met name over het verlies van je stem.
Het hele boek baadt in een droomachtige sfeer.
De beide verhalen, het verhaal dat hier verteld wordt en het verhaal dat de ik-persoon aan het schrijven is, lijken op den duur samen te vloeien. Allemaal heel vreemd.
En de uitwissingen gaan maar door.
Op het eerste gezicht zijn er in dit verhaal dingen die niet erg logisch aanvoelen. Je krijgt ook verder geen info over de geheugenpolitie. Dat blijft allemaal erg vaag.
Maar, ...is dit wel een dystopie? Of is het hele verhaal eigenlijk een metafoor voor het leven, het leven waarin met het ouder worden ook veel dingen verdwijnen en zelfs uitgewist worden?
En wat is het leven nog waard, als al onze herinneringen verdwijnen?
Een zeer knap geconstrueerd verhaal, dat je niet zomaar zult vergeten.