Tegenvaller.

Ik las in een boekenbijlage dat “pandemie-literatuur” erg in trek is, sinds het begin van de coronacrisis. “De pest” van Camus wordt weer gretig gelezen.
En dus werd “De huzaar op het dak” eindelijk in het Nederlands uitgegeven.
Wel, het moest blijkbaar snel gaan, want op zowat elke bladzijde staan taalfouten, tikfouten en vreemde zinsconstructies.
Het verhaal zelf leest u op de achterflap. Of, toch niet. Het lijkt heel anders in elkaar te zitten dan wat op de achterflap te lezen staat.
Een raar verhaal. Angelo zwerft maar wat rond in de Provence. Overal heerst er cholera.
De stervende mensen worden zeer plastisch beschreven. Voordat je aan blz. 100 bent, heb je al tien keer vernomen hoe choleralijders aan hun eind komen, paars-blauw, met een verwrongen maskerachtig gezicht, kotsend, enz., enz.
Dus, na 100 blzn. dacht ik dit boek echt voor bekeken te houden. Maar het krijgt zoveel sterren!
Lovende recensies in het Frans en in het Engels. (In het Nederlands blijkt er nog niet één te bestaan, buiten die in De Standaard, door Marijke Arijs, die dit boek 4 sterren gaf.)
Toch maar doorlezen, dan? Misschien komt dat ‘episch verhaal’ wat later op gang.
Op blz. 215 vindt Angelo eindelijk zijn kameraad Giuseppe.
“Op een van zijn nachtelijke expedities ontmoet hij een in alle opzichten buitengewone jonge vrouw die een waardige reisgenote blijkt te zijn”, staat op de achterflap te lezen.
Die jonge vrouw ontmoet hij pas op blz. 256.
En die blijft heel lang ‘de jonge vrouw’ genoemd worden. Ook nadat ze eindelijk haar naam heeft vermeld blijft ze meestal ‘de jonge vrouw’, wat volgens mij alleen maar afstand creëert.
Na die ontmoeting met die dame begint het verhaal een beetje boeiend te worden, maar het zakt rond blz. 300 alweer in elkaar.
Ze zien weer veel doden. Ze vliegen weer in quarantaine…
Enkele citaten:
“Eindelijk bereikte hij zijn bestemming en achter de was die aan een lijn hing te drogen zag hij van tralies voorziene kooien met gele bollen erin. Het waren kippen.” (p.125)
“Niets is dommer dan edelmoedigheid als die zo ver gaat dat ze doordringt in de hoffelijkheid en het rechtvaardigheidsgevoel.” (?) (p.147)
“De hitte was heel zoet en vette neus en lippen in alsof het olie was.” (p.161)
“De meisjes waren vooral gecharmeerd van zijn zwarte krullen. ‘Net peterselie’, zeiden ze.” (p.198)
Huh? Peterselie???
“Ze was overigens best knap, tot de betere klasse behorend, met een ietsje handelaarsbloed in haar geprononceerd neusbrug.” Dat staat er echt: “handelaarsbloed in haar geprononceerd neusbrug”! (p.331)
Het is overigens maar in een klein deeltje van het verhaal dat de huzaar werkelijk op de daken van een stadje verblijft.
Maar kom, de titel is niet slecht gevonden. Het wekt de nieuwsgierigheid en het doet kopen.
En daar gaat het om, nietwaar?
Mij pakte het verhaal helemaal niet. Ik leefde eigenlijk op geen enkel moment mee met Angelo, wiens karakter voor mij een raadsel bleef tot op het einde.
Er bestaat een film van, en het is best mogelijk dat het als film veel beter overkomt dan als boek.