Lezersrecensie
Het Perfecte Paar en De Voorzichtige Jongedame
Javier Marias had mij al overtuigd met "Zo begint het slechte" en met "Berta Isla" en met "Tomas Nevinson". Wat een schrijver! Ook "De verliefden" is een schot in de roos.
Gelukkig had ik deze keer geen flaptekst of recensies gelezen, zodat ik me kon laten verrassen.
Elke zin is puur leesplezier. Je wil altijd maar verder lezen, maar met schrik zie je het einde van het boek naderen. De superlange zinnen vond ik niet storend, in tegendeel. Ze zogen me verder het verhaal in.
Elke gedachtegang is goed te volgen. Moeilijk is het niet, alleen maar erg logisch. Maar het zijn ook gedachtegangen die volgens mij nog nooit eerder zo geformuleerd zijn. Bv. Over oprecht verdriet hebben bij een geliefde die sterft, maar toch de onwenselijkheid van een dode die terug zou keren...
Buiten de filosofische uitweidingen vond ik het tevens een spannend verhaal.
Ik werd voortdurend op het verkeerde been gezet en het slot kwam voor mij nog als een verrassing, hoewel het eigenlijk logisch was. Schokkend, maar logisch.
Citaat:
Dat is nog iets vervelends voor iemand die een drama heeft meegemaakt: dat de gevolgen ervan bij hem veel langer duren dan het geduld van degenen die bereid zijn naar hem te luisteren en hem gezelschap te houden, toewijding duurt nooit erg lang als die een eentonig tintje krijgt. En zo blijft de verdrietige persoon vroeg of laat alleen achter als zijn rouw nog niet is geëindigd of als men hem niet meer toestaat te praten over wat nog steeds zijn enige wereld is omdat die wereld van droefenis onverdraaglijk wordt en afschrikt. Hij beseft dat elke willekeurige ellende voor de anderen een sociale houdbaarheidsdatum heeft, dat niemand in de wieg is gelegd om verdriet gade te slaan, dat een dergelijk schouwspel slechts gedurende een korte periode toelaatbaar is, zolang het nog diepe ontroering en verscheurdheid overbrengt en hen die ernaar kijken en erbij aanwezig zijn een zekere kans geeft om de hoofdrol te spelen, om zich onmisbaar, reddend en nuttig te voelen.
(Vind je dit een te lange zin, begin dan niet aan een boek van Marias.)
Gelukkig had ik deze keer geen flaptekst of recensies gelezen, zodat ik me kon laten verrassen.
Elke zin is puur leesplezier. Je wil altijd maar verder lezen, maar met schrik zie je het einde van het boek naderen. De superlange zinnen vond ik niet storend, in tegendeel. Ze zogen me verder het verhaal in.
Elke gedachtegang is goed te volgen. Moeilijk is het niet, alleen maar erg logisch. Maar het zijn ook gedachtegangen die volgens mij nog nooit eerder zo geformuleerd zijn. Bv. Over oprecht verdriet hebben bij een geliefde die sterft, maar toch de onwenselijkheid van een dode die terug zou keren...
Buiten de filosofische uitweidingen vond ik het tevens een spannend verhaal.
Ik werd voortdurend op het verkeerde been gezet en het slot kwam voor mij nog als een verrassing, hoewel het eigenlijk logisch was. Schokkend, maar logisch.
Citaat:
Dat is nog iets vervelends voor iemand die een drama heeft meegemaakt: dat de gevolgen ervan bij hem veel langer duren dan het geduld van degenen die bereid zijn naar hem te luisteren en hem gezelschap te houden, toewijding duurt nooit erg lang als die een eentonig tintje krijgt. En zo blijft de verdrietige persoon vroeg of laat alleen achter als zijn rouw nog niet is geëindigd of als men hem niet meer toestaat te praten over wat nog steeds zijn enige wereld is omdat die wereld van droefenis onverdraaglijk wordt en afschrikt. Hij beseft dat elke willekeurige ellende voor de anderen een sociale houdbaarheidsdatum heeft, dat niemand in de wieg is gelegd om verdriet gade te slaan, dat een dergelijk schouwspel slechts gedurende een korte periode toelaatbaar is, zolang het nog diepe ontroering en verscheurdheid overbrengt en hen die ernaar kijken en erbij aanwezig zijn een zekere kans geeft om de hoofdrol te spelen, om zich onmisbaar, reddend en nuttig te voelen.
(Vind je dit een te lange zin, begin dan niet aan een boek van Marias.)
5
3
Reageer op deze recensie