Ik kreeg maar geen hoogte van het hoofdpersonage.

Doris Lessing schreef dit boek in 1950. Het was haar debuut en het gaat over Rhodesie (Zimbabwe) waar zij opgroeide. De roman geeft een uitstekend tijdsbeeld. Het woord 'neger' komt veelvuldig voor in dit boek. Je kan je haast niet voorstellen hoe er met zwarte mensen werd omgegaan, in de koloniale tijd. Zij waren niet meer dan fel onderbetaalde knechten/slaven.
Maar nu: het verhaal zelf: het begint met de moord op Mary Turner, een blanke vrouw, ergens op het platteland.
Daarna wordt het hele levensverhaal van die blanke vrouw verteld. In het begin heeft zij een aangenaam leven. Zij woont in de stad, heeft een goede baan, is onafhankelijk. Er wordt terloops door de verteller gewezen op de zeer bevoorrechte positie van zulke jonge vrouwen in Zuid-Afrikaanse steden. Mary heeft veel vriendinnen en een aangenaam sociaal leven.
Maar vrij plotseling, op een zekere leeftijd, neemt haar populariteit af en besluit ze dat ze een getrouwde vrouw moet worden. Ze trouwt met de eerste de beste, Dick, een boer, die een heel ander leven leidt dan wat zij gewend is. Hij woont in een krot en daar moet zij dus ook komen wonen.
Dick werkt hard maar heeft totaal geen talent voor de boerenstiel. Alles waar hij aan begint, mislukt. Aan Mary heeft hij eigenlijk niets. En zo gaat het van de ene mislukte oogst naar de andere. Hij steekt zich elke keer in schulden. Maar ondertussen hebben zij wel knechten om op het veld te werken en zelfs een huisbediende, een zwarte natuurlijk. Mary heeft een beter economisch inzicht dan Dick, maar zij voert niks uit. Ze wordt alleen maar ziek van de hitte. Ze raakt volledig geïsoleerd.
Een saai verhaal over hitte en over allerlei teelten, die steevast mislukken, ...zo'n 150 bladzijden lang. Ik heb het gevoel dat het gedeeltelijk aan de stroeve vertaling ligt dat het verhaal niet beklijfde.
Van wat er gesuggereerd wordt in de flaptekst (Mary die een relatie begint met een zwarte knecht?) komt er niet veel in het verhaal voor. Ja, helemaal op het eind, ... en dan nog moet de lezer alles zelf invullen. Voorbij blz. 200 wordt het een beetje interessant, maar vanaf dan gebeurt alles als in een droom.
Ik vond het een erg onbevredigend verhaal.
De stijl lag mij niet, maar ik las het toch uit, omdat er in mijn achterhoofd een stemmetje zat dat riep dat Doris Lessing wel de Nobelprijs Literatuur heeft gewonnen.