Een stukje Vlaamse geschiedenis.

De "kolonies" van Wortel en van Merksplas waren opvangplaatsen voor landlopers.
Landloperij was strafbaar en dus werden mensen die geen vaste verblijfplaats hadden opgesloten in deze 'kolonies'.  Zoals we in dit boek van Van Dievel kunnen lezen, waren er veel landlopers die zich in de winter opzettelijk lieten opsluiten, om een beetje warm te zitten.

Wiki: "In 1866 werd, binnen België, de Wet op de Beteugeling van de Landloperij en Bedelarij goedgekeurd. Vanaf 1870 stuurden de rechters de Belgische landlopers naar Rijksweldadigheidskoloniën (RWK) van Merksplas en Wortel. Daar werden ze tewerkgesteld in verschillende ambachten en in bloeiende boerderijen. Na de afschaffing van de Wet op de Landloperij en Bedelarij in 1993 (Wet van 12 januari 1993) verloor onder andere de boerderij haar functie."

In het boek van Van Dievel komen enkele landlopers aan het woord (na hun dood).    Hoe zijn ze landloper geworden?  Welke tegenslagen kenden ze? 
Het is zeer fragmentarisch. Je kan als lezer niet altijd volgen over wie het nu precies gaat, maar dat heeft ook weinig belang.  De verhalen die de landlopers vertellen zijn tragi-komisch.   Ze doen een beetje denken aan Dikke Freddy van Vlaminck.
Ze zijn echt in Vlaamse spreektaal geschreven.  Ik vraag me af of Nederlanders al die woorden verstaan. (Een sargie, een vors in uw keel, de corniche, de biersteker, zich opboeien, enz.) Voor Vlaamse lezers is het wel een leuk boek.