Grappige kater met literaire ambities

Dit is niet het zoveelste verhaal dat door een kat wordt verteld. Nee nee, dit is de autobiografie van een heel speciale kater. Murr is namelijk een nazaat van de Gelaarsde Kat. Hij heeft literaire ambities en vindt van zichzelf dat hij torenhoog boven gewone katten uit steekt. Helaas winnen zijn natuurlijke reflexen het altijd van zijn streven naar kennis, kunst en wetenschap.
In het boek zijn twee verhalen door elkaar geweven: dat van Kater Murr en dat van kapelmeester Kreisler. De twee verhalen hebben op het eerste gezicht niets met elkaar te maken. Waarom zitten ze dan in één boek? Wel, toen Kater Murr zijn leven en opvattingen op schrift stelde, verscheurde hij zonder omhaal een gedrukt boek dat hij bij zijn baas aantrof en gebruikte hij de bladzijden deels als onderleggen, deels als vloeipapier. Die bladzijden bleven in het manuscript zitten en werden, alsof ze daar thuishoorden, per abuis eveneens afgedrukt. Soms heb je als lezen zin om het ene of het andere verhaal door te lezen; of dat van Kater Murr, of dat van Kreisler. Want je zit elke keer net goed in het verhaal als de andere verteller weer op de proppen komt. Onnodig te vermelden dat dat van Kater Murr veruit het leukste is.
(Het boek, dat uit 2 delen bestaat, werd geschreven in 1819 en in 1821!)
Citaat:
“Ik kwam te weten dat Mina bij de oude buurvrouw in nogal gebrekkige omstandigheden leefde en dat het haar vaak moeite kosten haar honger te stillen. Ik voelde me diep getroffen, de liefde van het kind ontwaakte volop in mijn boezem, ik herinnerde me de mooie haringkop die ik van mijn maaltje van gisteren had bewaard, ik besloot de kop aan te bieden aan mijn brave moeder, die ik zo onverwacht terug had gevonden. Wie kan de wispelturigheid van het hart bevroeden van hen die wandelen in de maneschijn! Waarom heeft het lot ons gemoed niet gesloten voor het wilde spel van onzalige hartstochten! Waarom moeten wij buigen voor de storm van het leven? Vijandig noodlot! O eetlust, uw naam is kater! … Het wonderlijke gevoel, een mengeling van lust en onlust, bedwelmde mijn zinnen, overweldigde me, verzet was onmogelijk … ik at de haringkop op! Angstig hoorde ik Mina miauwen, angstig mijn naam roepen. Vervuld van berouw, van schaamte sprong ik terug naar de kamer van mijn meester en kroop onder de kachel.”