Over mens, natuur en communicatie.

Wat een ontdekking!   Waarom heb ik zo lang gewacht om een boek van Yves Petry te lezen?  Ik weet het niet.   De ondertitel van "Overal zit mens" luidt "een moordfantasie".  Het gaat dus over een man die fantaseert over het plegen van een moord.  Het blijft echter niet bij fantaseren. Er worden daadwerkelijk enkele voorbereidingen getroffen.
Het is spannend.  Zal hij uiteindelijk echt de moord plegen?
Maar dit boek moet het niet alleen van het verhaal hebben. Ook de taal is prachtig.
En al de bedenkingen van het hoofdpersonage...
Wat is dat toch met onze huidige wereld?  Het individu is dood.  We zijn een groep. Alleen de groep doet er toe.  Dat heeft Petry goed gezien. In de 21e eeuw telt het individu niet meer mee.  Alleen nog "wij, met z'n allen".  (Zoals in "we moeten met z'n allen langer werken". nvdr.)
Petry hanteert een heerlijke schrijfstijl en vermijdt zorgvuldig alle mogelijke clichés.
Citaat:
"Wij deden niet alsof we geheel en al uit goede wil bestonden en zouden dat van elkaar trouwens ook niet hebben geloofd.  Cynisch waren we daarom niet maar lichtgelovig evenmin. Inmiddels liggen de zaken kennelijk anders.  Overal dat geschetter van verontwaardiging. Dat spervuur van gekijf.  Altijd weer diezelfde taalkronkels die zich als bloedstolsels vastzetten in ons brein en ons vermogen tot waarachtig spreken doen afsterven.  'Het is onze verdomde plicht om. We kunnen niet langer toekijken hoe. Een schande dat in de eenentwintigste eeuw nog steeds. Racisme. Seksisme. Gerechtigheid. Eindelijk krijgen de slachtoffers. De juiste kant van de geschiedenis. Samen met z'n allen. De waarden waar Europa voor staat.'  Enzovoort.  Allemaal woorden, opiniemakerwoorden, die geen mens in een eerlijk gesprek van vriend tot vriend in de mond zou nemen en die nog nooit iets goeds hebben bewerkstelligd."
En:
"Max een voorvechter van Moeder Natuur? Wat een giller. Het gaat mensen als hij niet om de natuur maar om hun eigen hachje. Hij die twintig jaar geleden niet eens wist wat een sneeuwpanter was en geen enkel gevoel had voor de suggestieve zeggingskracht van dieren. Hij die biodiversiteit destijds vagelijk voor een gezonde eigenschap van yoghurt hield. Hij heeft gewoon weer eens een kans geroken om zich in de kijker te zetten, dat is alles. Dat heb je met publieke types: in het enkelvoud zijn ze uitgeblust, in de ik-vorm klinken ze als het graf, maar in het meervoud voelen ze zich gerevitaliseerd, in de wij-vorm beelden ze zich in over te lopen van visie en relevantie."
(Wat komen dat soort mensen mij bekend voor! )